Ο James Melville-Ross, πατέρας διδύμων με τετραπληγία, πριν λίγες μέρες εξέδωσε το βιβλίο «Two For Joy» στο οποίο εξομολογείται πώς είναι να έχεις δίδυμα με τετραπληγία.
Η οικογένεια του James έχει απασχολήσει πολλές φορές κατά καιρούς τα μέσα και είναι πολλά τα ρεπορτάζ που έχουν γραφτεί για τον ίδιο, τη γυναίκα του και τα δίδυμα παιδιά τους που πλέον είναι 12 ετών.
Ο τρόπος όμως που ο ίδιος ο πατέρας απλά μας εξηγεί κάποια πράγματα, βάζοντάς τα στη θέση τους, είναι μοναδικός:
«Πιθανώς φαντάζεστε ότι το να είσαι μπαμπάς διδύμων με αναπηρία δεν έχει και πολύ πλάκα.
Δεν διαφωνώ απολύτως μαζί σας. Ο τύπος που είπε «Ω, Θεέ μου, πρέπει να είναι σαν καταδίκη θανάτου» μπορεί να υπερέβαλε λίγο…
Αυτό που πρέπει να γνωρίζετε είναι ότι είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ. Δεν με πιστεύετε- μην ανησυχείτε, κανένας δεν με πιστεύει- και γιατί άλλωστε; Είναι μια ζωή γεμάτη νοσοκομεία, ξάγρυπνες νύχτες, σχόλια χωρίς λογική και αμήχανα βλέμματα.
Ξέρετε όμως, όταν σπρώχνουμε τα καροτσάκια στο εμπορικό κέντρο και οι άνθρωποι μας κοιτάνε- κοιτάνε τα παιδιά- δεν νιώθω τίποτα άλλο παρά τεράστια περηφάνεια γιατί ξέρω τι έχουν περάσει για να είναι εδώ.
Τα δίδυμά μας γεννήθηκαν πρόωρα….Η Alice είχε 4 καρδιακά επεισόδια την πρώτη νύχτα της ζωής της. Την επόμενη μέρα έγινε στην Νοτιοανατολική Αγγλία διακοπή ρεύματος και τα μηχανήματα που κρατούσαν τα μωρά μας ζωντανά σταμάτησαν να λειτουργούν. Την τρίτη μέρα μας ρώτησαν εάν θέλουμε να βαπτίσουμε τον Thomas γιατί θα πέθαινε μέσα στα επόμενα 20 λεπτά. Ήταν μια αγενής και σοκαριστική αρχή στις ζωές μας ως μαμά και μπαμπάς.
Κι όμως τα κατάφεραν και μετά από 9 μήνες στο νοσοκομείο πήγαν σπίτι. Αμέσως μετά λάβαμε τη διάγνωση που θα άλλαζε τις ζωές μας για πάντα… Μας είπαν ότι τα δίδυμα δεν θα μπορούσαν ποτέ να περπατήσουν ή να μιλήσουν και ότι έπασχαν από σοβαρή τετραπληγία και εγκεφαλική παράλυση….
…Οι νίκες τους, τόσο μικρές για ένα φυσιολογικό παιδί, είναι τα δικά τους Έβερεστ. Όπως η πρώτη φορά που η Alice είπε «Σε αγαπώ, μπαμπά» μετά από 10 χρόνια προσπαθειών. Όπως η πρώτη φορά που ο Thomas πήρε το σούπερ καροτσάκι του και συνειδητοποίησε για πρώτη φορά στη ζωή του ότι μπορούσε να πάει ακριβώς εκεί που ήθελε, και όχι εκεί όπου θα τον σπρώχναμε εμείς.
Σκεφτείτε όμως και τα πλεονεκτήματα… Σε σύγκριση με τα τυπικά παιδιά, δεν μπορούν να τρέξουν μακριά σου όταν θες να τα πάρεις μια αγκαλιά. Δεν σε φέρνουν σε δύσκολη θέση επαναλαμβάνοντας βρισιές…
Έτσι, εάν με ρωτήσετε εάν θα άλλαζα τα πράγματα αν μπορούσα, η απάντηση δεν είναι τόσο αναμενόμενη όσο φαντάζεστε. Φυσικά, εύχομαι με κάθε ίνα της ύπαρξης μου να ήταν η ζωή πιο εύκολη για εκείνα, να μην χρειαζόταν να κάνουν τόσες επεμβάσεις και να ζουν με τόσο πόνο.
Αλλά από τη δική μου την πλευρά, εάν μπορώ να διαχωρίσω τα αισθήματά μου από εκείνα, έχω ωριμάσει τόσο πολύ όντας μπαμπάς τους. Τα μαθήματα που με διδάσκουν κάθε μέρα με κάνουν πιο αποφασιστικό στο να γίνομαι καλύτερος.
Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι το να είσαι μπαμπάς ανάπηρων παιδιών δεν είναι απαραίτητα χειρότερο από την εμπειρία οποιουδήποτε άλλου που είναι γονιός. Είναι απλά διαφορετικό. Και τι υπάρχει που να μην αγαπάς σε αυτό;»