Λένε πως από τη στιγμή που γεννάς ένα παιδί, γίνεσαι αμέσως ένας άλλος άνθρωπος. Είσαι πλέον μητέρα πριν από όλα τα άλλα. Δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω από το παιδί σου…
Μία νέα μαμά μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της και την εμπειρία της με το μικρό μωρό της και στέλνει ένα δυνατό μήνυμα προς όλες τις υπόλοιπες μητέρες: «Κάνετε υπέροχη δουλειά».
«Είμαι μαμά μόλις 4 μήνες και ενώ κάθε συμβουλή που μου έδιναν στην εγκυμοσύνη ήταν πολύ χρήσιμη κανείς δεν με προετοίμαζε για το μετά, οπότε θα μιλήσω εγώ σε εσάς με βάση τη δική μου εμπειρία.
Κανείς δεν σου λέει ότι θα σου λείψει η εγκυμοσύνη. Έστω και λίγο. Μου λείπουν οι μικρές κλωτσιές του τα πρωϊνά και οι κινήσεις που έκανε όταν άκουγε τη φωνή το μπαμπά του.
Κανείς δεν σου λέει για τη διαδικασία ανάρρωσης. Όχι δεν μιλάω για τις ραγάδες, τα δάκρυα ή την τομή της καισαρικής. Μιλάω για τη διαδικασία “επαναφοράς”. Αυτό πονάει. Το σώμα σου παρακαλά να γίνεται πάλι ένα με το μωρό σου.
Κανείς δεν σου λέει για όλο αυτό το καινούριο στάδιο με το νεογέννητο – το οποίο θα σου λείψει ΤΡΕΛΑ. Τις ξάγρυπνες νύχτες και τα κλάματα που σκίζουν την ψυχή σου. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι αλήθεια.
Κανείς δεν σου λέει ότι θα κλάψεις. Πολύ. Για όλα. Σου έπεσε η πιπίλα στο πάτωμα; Πέταξες την πετσέτα στραβά; Θα κλάψεις! Όπως και για το γεγονός ότι το μωράκι σου δεν έκανε κακά του για μια μέρα ή είναι λιγάκι κακόκεφο ή θέλει συνέχεια αγκαλιά. Και μετά θα κλάψεις επειδή θα κοιμάται και εσύ θα θέλεις… να το έχεις στην αγκαλιά σου.
Κανείς δεν σου λέει ότι ο σύντροφός σου θα κάνει τα πάντα λάθος. Ναι, πολύ καλά διαβάζεις. Θα νιώθεις μόνη! Αν και εκείνος θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, το μυαλό σου θα σου λέει ότι δεν είναι αρκετά καλός. Εκείνος δεν θα καταλαβαίνει γιατί παραπονιέσαι ή δεν είσαι ευχαριστημένη και θα πληγώνεται. Και με τη σειρά σου θα πληγώνεσαι και εσύ. Να θυμάσαι πως ό,τι βγαίνει φυσικά σε μάς τις γυναίκες δεν είναι δεδομένο για έναν μπαμπά. Κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, το οποίο είναι πολύ περισσότερο από όσα σε αφήνει το σώμα και το μυαλό σου, που βρίσκονται σε λοχεία, να καταλάβεις.
Κανείς δεν σου λέει ότι οι φίλοι σου σιγά σιγά θα… αραιώνουν. Αν είσαι τυχερή, ορισμένοι – που θα αξίζουν – θα βρίσκονται δίπλα σου. Και από τη στιγμή που γίνεσαι μαμά, θα κάνεις και περισσότερες φίλες μαμάδες. Είναι σκληρό να απομακρύνεσαι τόσο απότομα από τους φίλους σου, αλλά πλέον έχει όλα όσα χρειάζεσαι.
Κανείς δεν σου λέει πόσο άσχημα είναι μετά τη γέννα. Είναι απίστευτα τρομακτικά. Το άγχος, ο φόβος, η κατάθλιψη. Ίσως νιώθεις… άχρηστη. Μερικές γυναίκες το αντιμετωπίζουν πολύ χειρότερα από άλλες. Θα ελέγχεις την ανάσα του μωρού σου διαρκώς. Αυτό δεν είναι λάθος ή κακό.
Κι αν ποτέ νιώσεις ότι ξεπερνάς τα όρια, ζήτα ΒΟΗΘΕΙΑ. Συμβαίνει στο 90% των γυναικών και είναι πολύ τρομακτικό. Δεν υπάρχει τίποτα κατακριτέο στο να ζητήσεις βοήθεια.
Κανείς δεν σου λέει ότι το μωράκι σου, που κάποτε ήταν τόσο μικρό για να χωράει στην κοιλιά σου, μεγαλώνει απίστευτα γρήγορα! Δεν το προσέχεις μέχρι τα ρούχα του να μην του κάνουν και εκείνο να τεντώνεται στα ποδαράκια του για σε φτάσει. Κι αυτό πονάει κι αυτός ο πόνος (γλυκός και πικρός μαζί) δεν φεύγει…
Κανείς δεν σου λέει ότι θα είναι τόσο δύσκολο να γυρίσεις στη δουλειά. Να απολαύσεις τις λίγες ώρες που έχεις μόνη σου, επειδή είσαι τόσο αγχωμένη και ζητάς το μωρό σου για να μην χάσεις καμιά στιγμή από την ανατροφή του. Με όποιον κι αν είναι το μωράκι δεν είναι μαζί σου κι αυτό… πονάει.
Κανείς δεν σου λέει ότι δεν θα είσαι ποτέ ξανά η ίδια. Τουλάχιστον, ψυχικά. Από τη στιγμή που γεννάς γίνεσαι ένας άνθρωπος που κανείς δεν είχε συναντήσει πριν. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο. Είσαι μια νέα μαμά πάνω από όλα. Κανένας τίτλος δεν είναι τόσο σημαντικός όσο αυτός.
Κανείς δεν σου λέει ότι είτε θηλάζεις είτε χρησιμοποιείς μπιμπερό για να ταΐσεις το μωράκι σου, θα πονάς. Τα στήθη σου θα πονούν, θα πρήζονται και το χειρότερο; Όλοι θα κρίνουν. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα έχει κάτι να πει είτε θηλάζεις είτε όχι. Είτε δουλεύεις είτε όχι. Είτε μαγειρεύεις είτε όχι. Και αυτό θα σε στεναχωρεί, οπότε κάνε αυτό θέλεις και θεωρείς εσύ σωστότερο. Είναι η δική σου οικογένεια, είναι το δικό σου μωρό!
Κανείς δεν σου λέει ότι όταν επιστρέφεις από τη δουλειά το μόνο που θέλεις είναι να δεις το μωρό σου και να περάσεις μαζί του όλη την υπόλοιπη μέρα. Κάνε το! Τα πιάτα, τα ρούχα, η καθαριότητα μπορούν να περιμένουν. Κάποτε θα κοιτάζεις πίσω σου και θα μετανιώνεις που δεν πήρες περισσότερες αγκαλιές το παιδί σου, για να πλύνεις τα πιάτα και να μαζέψεις τα ρούχα.
Κανείς δεν σου λέει ότι όταν πια βραδιάζει και πηγαίνεις για ύπνο με το παιδάκι σου αγκαλιά εκείνο θα σε κοιτάζει με αγωνία για να μην του ξαναφύγεις. Δεν θα κλείνει τα μάτια του για να σιγουρευτεί ότι είσαι εκεί. Κι αυτό το βλέμμα σε πληγώνει βαθιά. Αλλά τώρα είσαι εκεί, μαζί του. Νιώθει ασφάλεια. Είσαι η μαμά του και είναι το μωρό σου. Είναι χαρούμενο και το ίδιο είσαι και εσύ…
Και ενώ κανείς δεν σου λέει τίποτα για όλα τα παραπάνω, εσύ μαθαίνεις μέρα με την ημέρα. Κάνεις μια υπέροχη δουλειά και –ξέρω- πως κάποιες μέρες αυτό είναι το μόνο που θέλεις να ακούσεις…»
