Είναι πάντα δύο… ότι και να γίνει, όπου και να είναι ο καθένας, αυτοί είναι δύο και ο «αντίπαλος» είναι ένας. Ακόμη κι αν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα λόχο απέναντί τους, η δύναμη της ομάδας υπερισχύει! Κάπως έτσι αισθάνονται τα δίδυμα. Λειτουργούν σαν ένα ιδιότυπο κόμμα, μια κοινή ομάδα απέναντι στον κόσμο. Μια ομάδα που είναι δεμένη με ένα τρόπο αυτονόητο, χωρίς εξηγήσεις, διαπραγματεύσεις, αρχηγούς. Στόχος της ομάδας είναι η στήριξη και η συμπαράσταση του ενός παιδιού προς το άλλο ανά πάσα στιγμή, ακόμη και αν η στάση ή η συμπεριφορά του παιδιού που αναζητά τη στήριξη είναι λανθασμένη. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία… Σημασία έχει μόνο να βγουν αλώβητοι σαν ομάδα από τη δυσκολία. Μια δυσκολία που όποιον από τους δύο και να αφορά, είναι για τον άλλο ακριβώς το ίδιο, σαν να την βιώνει αυτός. Πώς να τα βάλει κανείς με αυτή την ομάδα; Μπορεί πραγματικά κανείς να καταλάβει αυτό το δεσμό και να τον αποσαφηνίσει χωρίς να τον τραυματίσει; Κάποιες φορές απλά απορώ… απορώ πως γίνεται δύο παιδιά που μπορεί για ώρες να μαλώνουν, να παλεύουν, να διεκδικούν ο ένας από τον άλλον, όταν βρεθούν μπροστά στο «ξένο μέτωπο» να ξεχνούν τη μεταξύ τους διαμάχη και να γίνονται ένα.. Η ομάδα λειτουργεί έτσι ακόμη και στο παιχνίδι… με μυστικούς κώδικες και συνομωσίες. Δεν χρειάζεται πάντα να βρίσκεται μπροστά τους η απειλή. Ένα επιτραπέζιο παιχνίδι φτάνει. Παίζει ο ένας με τη μαμά. Ο άλλος δεν έχει όρεξη και ξαπλώνει να διαβάσει ένα βιβλίο… Αντέχει ένα περίπου λεπτό. Μετά εμφανίζεται και προσπαθεί να βοηθήσει τον αδερφό του, κρυφά, δίνοντας στοιχεία, κάνοντας νοήματα και χοροπηδώντας κάθε φορά που ο αδερφός του κερδίζει και προηγείται του αντιπάλου… «Μα καλά, εσύ δεν είπες πώς δεν έχεις όρεξη να παίξεις; Μήπως άλλαξες γνώμη και θέλεις να αρχίσουμε από την αρχή όλοι μαζί;», λέει η μαμά… «όχι, όχι, είμαι πολύ κουρασμένος απ’ το σχολείο, θα πάω να ξαπλώσω», λέει και φεύγοντας, συνεχίζει να κάνει νοήματα στον αδερφό του, δείχνοντας που βρίσκεται η σωστή κάρτα που πρέπει να ανοίξει.. Η μαμά χάνει και ξαφνικά δύο αγόρια χοροπηδούν πανηγυρικά, φωνάζοντας «κερδίσαμε!». Και εγώ που νόμιζα ότι είχα έναν αντίπαλο…