Για το πρότζεκτ “η ώρα της μελέτης των δίδυμων παιδιών μου στο σπίτι” έχω ξαναγράψει σε παλιότερο άρθρο μου. Τότε βέβαια βρισκόμασταν λίγο μετά το ξεκίνημα της πρώτης δημοτικού, ενώ τώρα ένα και κάτι χρόνο μετά, η εμπειρία αλλά και η εξοικείωση με το διάβασμα είναι μεγαλύτερη.
Μέσα σε αυτό το χρόνο τα παιδιά έμαθαν να οργανώνουν το διάβασμά τους και δοκιμάσαμε μαζί διάφορες τεχνικές μελέτης, μέχρι να δούμε ποια είναι κατάλληλη για τα δικά μου παιδιά. Τα πράγματα δεν είναι πάντα εύκολα με δύο παιδιά που διαβάζουν ταυτόχρονα και έναν μικρό που θέλει χρόνο! Όμως, όπως όλοι οι γονείς, έτσι και εμείς βρίσκουμε τις πατέντες μας για να γίνεται η καθημερινότητα πιο εύκολη.
Πιστεύω πραγματικά ότι οι γονείς μπορούμε να παίξουμε πολύ σημαντικό ρόλο στο διάβασμα των παιδιών μας στο σπίτι. Διάβαζα μάλιστα πρόσφατα πως έχει φανεί ότι η χαμηλή επίδοση στα μαθήματα κάποιες φορές μπορεί να μην έχει σχέση με μαθησιακές δυσκολίες, αλλά με προβλήματα στην οργάνωση της μελέτης.
Κατά τη γνώμη μου όλα ξεκινούν από την ενθάρρυνση που οι γονείς μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά, δημιουργώντας το περιβάλλον και παρέχοντας τα εφόδια που είναι απαραίτητα ώστε να μελετούν τα μαθήματά τους με επιτυχία.
Όμως που σταματάει η ενθάρρυνση και η βοήθεια στην οργάνωση του διαβάσματος και που ξεκινάει η “δασκαλίστικη” προσέγγιση του γονιού την ώρα του διαβάσματος; Πολύ λεπτές οι διαχωριστικές γραμμές…
Κάπου εκεί νομίζω ότι την πατάμε πολλοί γονείς και αρχίζουν οι καβγάδες, οι διαφωνίες, η άρνηση. “Μαμά, είσαι μαμά, δεν είσαι δασκάλα!”, μου είπε πρόσφατα ο ένας από τους δίδυμους γιους μου, όταν εγώ επέμενα – όπως κάθε μέρα – να γράψουμε μαζί την ορθογραφία για το σχολείο. “Γιατί τέτοια άρνηση;”, σκέφτομαι συχνά… “Αφού στην πραγματικότητα δεν τους παίρνει πολύ χρόνο και η αλήθεια είναι ότι συνήθως είναι καλά προετοιμασμένοι. Άσε που βλέπω ότι τις φορές που γράφουμε την ορθογραφία μαζί στο σπίτι, τα αποτελέσματα είναι καλύτερα την επόμενη μέρα!” Μετά την ατάκα – βόμβα του γιου μου έκατσα και σκέφτηκα… Και κατάλαβα ότι είναι ο τρόπος μου. Ναι, αυτό είναι! Είναι ότι ενώ θεωρητικά τους βοηθάω να είναι πιο έτοιμοι για το σχολείο, στην ουσία τους εξετάζω, τους κοκκινίζω τα λάθη, καμιά φορά γίνομαι αυστηρή που δεν τα διάβασαν καλά πριν τα γράψουμε. Αυτή λοιπόν η προσέγγιση δεν εκλαμβάνεται ως βοήθεια από τα παιδιά, αλλά ως Ιερά Εξέταση! Γι’ αυτό αντιδρούν έτσι.
Τέλος λοιπόν το μπλε τετράδιο της ορθογραφίας τους σπιτιού… Εδώ και κάποιο καιρό η βοήθεια στην ορθογραφία άλλαξε μορφή. Τη γράφουμε μαζί, κάποιες φορές ολόκληρη, άλλες φορές μόνο τις δύσκολες λέξεις, κάποιες μέρες σε ένα τετράδιο, άλλες μέρες στον πίνακα με την κιμωλία ή με το μαρκαδόρο, και κάποιες άλλες φτιάχνουμε τις λέξεις με τα γράμματα – μαγνήτες ή ακόμη τις λέμε προφορικά σαν παιχνίδι μέσα στο αυτοκίνητο ή την ώρα του βραδινού φαγητού. Τέρμα και το χρωματιστό στυλό για τα λάθη. Τα παιδιά διορθώνουν μόνα τους τα λάθη τους, τα γράφουν δυο τρεις φορές και είναι έτοιμα. Μπορεί πρακτικά το αποτέλεσμα να είναι το ίδιο με την προηγούμενη μέθοδο, όμως τα παιδιά είναι πιο ευχαριστημένα και η διαδικασία αυτή γίνεται με κέφι και χωρίς να αισθάνονται ότι ο ρόλος της μαμάς τους αλλάζει.
Το διάβασμα στο σπίτι είναι και αυτό για τα παιδιά μια νέα εμπειρία, θέλει χρόνο και εξοικείωση. Υπάρχουν καλές και κακές μέρες, μέρες που συγκεντρώνονται και διαβάζουν αποτελεσματικά και στο χρόνο που ενδείκνυται για την ηλικία τους και άλλες που η κούραση δεν τους αφήνει να σκεφτούν πολύ καθαρά και προσπαθούν απλά να τελειώσουν γρήγορα για να παίξουν. Όλα φυσιολογικά τα βρίσκω… Το ίδιο άλλωστε δεν συμβαίνει και με μας τους μεγάλους; Μήπως και εμείς δεν έχουμε καλές μέρες που αποδίδουμε περισσότερο και κακές μέρες, που απλά θέλουμε να τελειώσουμε τη δουλειά μας και να γυρίσουμε στο σπίτι;
Φέτος έκατσα ξανά στα θρανία… online αυτή τη φορά, αφού παρακολουθώ εξ’ αποστάσεως ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, που πιστεύω ότι με βοηθάει πολύ να βελτιώσω και το γονεϊκό μου ρόλο.
Διάβασα λοιπόν πρόσφατα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τη διαπαιδαγώγηση στη σχολική ηλικία και μοιράζομαι μαζί σας τα σημαντικότερα – κατά τη γνώμη μου – points που σχετίζονται με την εμπλοκή των γονέων στο διάβασμα των παιδιών στο σπίτι.
- Είναι σημαντικό οι γονείς να ξεκαθαρίσουν στα παιδιά ότι το καθήκον τους είναι να διαβάζουν και το καθήκον του γονιού είναι να επιβλέπει και όχι να κάνει εκείνος τις εργασίες του σχολείου. Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να μπορέσουν να βιώσουν την επιτυχία της εκπλήρωσης μιας άσκησης. Άρα, οι γονείς πρέπει να αποφεύγουν να δίνουν τις απαντήσεις στα παιδιά τους, αλλά πρέπει να τα μάθουν να ανακαλύπτουν την απάντηση.
- Φυσικά οι γονείς θα βοηθήσουν με το να επεξηγήσουν την οδηγία της άσκησης και να κάνουν και κάποια παραδείγματα, ώστε τα παιδιά να κατανοήσουν την άσκηση. Γενικά όμως οι γονείς δε θα πρέπει να εμπλέκονται άμεσα στη μελέτη των παιδιών τους. Αρκεί να εξασφαλίζουν τις κατάλληλες συνθήκες για τη μελέτη, να τους βοηθούν στη διαχείριση χρόνου, να τους παρέχουν καθοδήγηση, χωρίς να τους δίνουν έτοιμες απαντήσεις.
- Δεν πρέπει να συνδέεται η σχολική επίδοση με την ικανοποίηση προσωπικών αναγκών των γονέων, γι’ αυτό και οι απαιτήσεις στα παιδιά πρέπει να είναι σε λογικό πλαίσιο.
- Η ενθάρρυνση των παιδιών παίζει καθοριστικό ρόλο στο διάβασμα. Πρέπει να τονίζουμε τα θετικά στοιχεία των παιδιών και να επιβραβεύουμε τις προσπάθειές τους.
- Το μπράβο δεν πρέπει να συνδέεται μόνο με τους καλούς βαθμούς, ενώ η σύγκριση των επιδόσεων κάθε παιδιού με εκείνες των αδελφών ή των φίλων του μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει.
- Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη καλή στιγμή για μελέτη. Κάποια παιδιά επιλέγουν να μελετούν αφού φάνε και ξεκουραστούν λίγο, ενώ κάποια άλλα έχουν ανάγκη να χαλαρώσουν περισσότερο.
- Είναι σημαντικό το ημερήσιο πρόγραμμα να ρυθμιστεί με σαφήνεια και τα παιδιά να ξέρουν πότε τρώνε, πότε παίζουν, πότε διαβάζουν, πότε βλέπουν τηλεόραση, πότε κάνουν μπάνιο και πότε πάνε για ύπνο. Πρέπει να δημιουργηθεί λοιπόν μια ρουτίνα που να τη διέπει η σταθερότητα που θα δημιουργήσει ασφάλεια στα παιδιά.
- Ιδίως στα μικρά παιδιά του Δημοτικού, είναι χρήσιμο να τίθεται ένας ευχάριστος τελικός στόχος, ώστε τα παιδιά να καταλάβουν ότι πρέπει να ολοκληρώσουν τη μελέτη, για να δουν μετά το αγαπημένο τους πρόγραμμα στην τηλεόραση, για να πάνε στην παιδική χαρά, για να παίξουν με τους φίλους τους κτλ.
- Όσο τα παιδιά είναι ακόμη πολύ μικρά, δεν χρειάζονται υπερβολές στη διάρκεια της μελέτης. Για τα παιδιά των πρώτων τάξεων του δημοτικού συνήθως μία με μιάμιση ώρα είναι αρκετή. Επίσης χρειάζεται να ρυθμίζονται μικρά διαλείμματα, εφόσον τα παιδιά τα χρειάζονται, επιβραβεύοντας την προσπάθειά τους. Έτσι μπορούν τα παιδιά να αποβάλουν το στρες και να ολοκληρώσουν αποτελεσματικά τη μελέτη τους.
Αυτό λοιπόν που καταλαβαίνω εγώ απ΄όλα αυτά είναι ότι ο γονιός έχει την λεγόμενη «εποπτευόμενη αυτονομία». Είμαστε διαθέσιμοι, αλλά αφήνουμε τον ρόλο στο ίδιο το παιδί μαζί με την ευθύνη για βελτίωση της εργασίας του. Εκείνο που χρειάζονται τα παιδιά είναι να αισθάνονται ότι είμαστε εκεί κάθε φορά που θα μας ζητήσουν τη βοήθειά τους για κάτι που δεν μπορούν να κάνουν μόνα τους, μια επεξήγηση, μια διευκρίνηση, μια επιπλέον βοήθεια. Να έχουμε δηλαδή μια διακριτική παρουσία, αλλά συστηματική. Αυτό σίγουρα μπορούμε να το κάνουμε!
Ακολουθήστε με στο Instagram και στο Twitter και στείλτε και εσείς τις δικές σας ιστορίες, ερωτήσεις & προτάσεις στο info@mytwins.gr