“Καλό Αποκαλόκαιρο”… μου είπε κάποιος πριν από μερικά χρόνια περί τα τέλη Αυγούστου και από τότε – ως φανατική οπαδός του καλοκαιριού – το υιοθέτησα! Και να που έφτασε πάλι ο καιρός που χρησιμοποιώ αυτή τη φράση, για να διώχνει τη γλυκιά μελαγχολία που φέρνει αυτή η εποχή! Είναι και αυτή η μανία να κοιτάω ξανά και ξανά όλες τις φωτογραφίες που βγάλαμε στις διακοπές, θαυμάζοντας σαν μαμά – κουκουβάγια τα παιδάκια μου και τα κατορθώματά τους, και χαζεύοντας όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που πέρασαν πάλι τόσο γρήγορα…
Ήταν φέτος ένα “χορταστικό” καλοκαίρι. Οι διακοπές μας ξεκίνησαν νωρίς και τα παιδιά ευχαριστήθηκαν φίλους, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θάλασσα, βάρκες, ποδήλατο, παιχνίδια, παγωτό και ότι άλλο “μυρίζει” καλοκαιράκι! Ήταν και ένα λίγο αλλιώτικο καλοκαίρι, γιατί αισθάνθηκα ότι τα παιδιά μου ξαφνικά μεγάλωσαν. Είχαν το δικό τους πρόγραμμα, ραντεβού με φίλους, κινούνταν πιο ελεύθερα και νομίζω ότι χρειάστηκα λίγο χρόνο για να βρω τον τρόπο να διαχειριστώ αυτή την πρώτη, μικρή ανεξαρτησία (που όμως είσαι συνέχεια εκεί κοντά και παραμονεύεις). Ευτυχώς όμως έχουμε ακόμη τον μικρό της οικογένειας, που θέλει τις αγκαλίτσες του, τα παιχνίδια του, τη φροντίδα της μαμάς… Γι’ αυτό σας λέω, ένα τρίτο παιδί μετά τα δίδυμα είναι ότι καλύτερο!
“Μαμά, αργεί το επόμενο καλοκαίρι;”, μου είπε ο ένας από τους δίδυμους γιους μου χθες το βράδυ πριν κοιμηθεί. Και προσπαθώντας να σκεφτώ πόσα όμορφα πράγματα έχουμε να περιμένουμε μέχρι να έρθουν οι επόμενες καλοκαιρινές διακοπές, αισθάνθηκα και εγώ καλύτερα και σκέφτηκα ότι πράγματι η κάθε εποχή έχει τις χαρές της και πως αυτή η γλυκιά αναμονή του καλοκαιριού είναι ίσως τελικά και η μεγαλύτερη ομορφιά του!
Καλό μήνα!