Γεια σας! Είμαι η Καίτη και είμαι μαμά δυο δίδυμων κοριτσιών 3 ετών.
Όταν έγινα μαμά, όπως χιλιάδες μαμάδες αυτού του πλανήτη, ξεδίπλωσα σαν το μακρύ μαλλί της Ραπουνζέλ, πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι είχα. Άρχισα να πλάθω μικρές ιστορίες με ήρωες που ζούσαν, φανταστικές και μη, καταστάσεις και τις αφηγούμαι στις «παραμυθένιες» μου λίγο πριν κοιμηθούν. Άρχισα να φτιάχνω μικρά στιχάκια και να τα τραγουδάω σαν το γαϊδαράκο στους Μουσικούς της Βρέμης όταν βαριόντουσαν μέσα στο αυτοκίνητο στο πολύωρο ταξίδι. Τραγουδάκια για μια γάτα, ένα σκύλο, ένα βάτραχο…. και αυτές με χαρά φωνάζουν: πάλι μαμά!! Ακόμα και όταν μαθαίνανε να πηγαίνουν τουαλέτα πάλι αυτό έγινε τραγούδι.
Έτσι, λοιπόν, σκέφτηκα να μοιραστώ αυτές τις μικρές ιστορίες και με άλλους, εκτός από τις παραμυθένιες μου και για αυτό πριν ένα μήνα δημιούργησα το δικό μου blog oiparamythenies.blogspot.com. Εύχομαι καλή ανάγνωση και ελπίζω να σας αρέσουν οι ιστορίες μου όσο και στις «παραμυθένιες» μου. Θέλετε να μάθετε για το τραυματισμένο στρατιωτάκι;
Το τραυματισμένο στρατιωτάκι
Μια φορά και ένα καιρό ήταν δύο αδερφάκια, ο Νικόλας και η Αφροδίτη, που ζούσαν μαζί με τους γονείς τους στη πόλη.
Τα παιδάκια είχαν λίγα παιχνίδια αλλά τα πρόσεχαν πολύ. Η Αφροδίτη είχε ένα αρκουδάκι, μια κούκλα, ένα καροτσάκι και μια μικρή κουζίνα. Ο Νικόλας είχε ένα τραίνο, ένα αυτοκινητάκι, μια μπουλντόζα, μια μπάλα και ένα μικρό στρατιωτάκι που, όμως, είχε χαλάσει το δεξί ποδαράκι του. Ο Νικόλας αγαπούσε πολύ αυτό το στρατιωτάκι και έλεγε στους φίλους του ότι το στρατιωτάκι αυτό δεν είχε ποδαράκι γιατί είχε τραυματιστεί σε μάχη.
Κάθε φορά τα παιδάκια που τελείωναν το παιχνίδι τους και πριν ετοιμαστούν για ύπνο, τακτοποιούσαν τα παιχνίδια τους πάνω σε ένα ράφι. Σήμερα, όμως, ο Νικόλας δεν έβαλε το στρατιωτάκι καλά στη θέση του και αυτό έπεσε πίσω από ένα καλάθι με ρουχαλάκια.
Το πρωί που ξύπνησαν, πλύθηκαν, βούρτσισαν τα δόντια τους, ντύθηκαν και πήραν τις μικρές τσάντες τους για να κατέβουν να φύγουν με το σχολικό για το σχολείο τους. Κανένας τους δεν αντιλήφθηκε ότι το μικρό «τραυματισμένο» στρατιωτάκι ήταν ακόμα πεσμένο στο πάτωμα πίσω από το καλάθι.
Όταν το απόγευμα ο Νικόλας θέλησε να παίξει μαζί του δεν το βρήκε στο ράφι. Έψαξε γύρω στο δωμάτιο αλλά πουθενά το στρατιωτάκι.
-Αφροδίτη, είδες το στρατιωτάκι μου;, είπε στην αδερφή του.
–Όχι, Νικόλα. Θα σε βοηθήσω να το βρούμε. Έψαχναν αλλά δεν το έβλεπαν πουθενά.
–Μαμά, μήπως είδες το στρατιωτάκι μου;, είπε με αγωνία ο Νικόλας.
–Όχι, Νικόλα μου! Κοίταξες στο ράφι;
–Ναι μαμά, αλλά και στο υπόλοιπο δωμάτιο και δεν το βρίσκω.
–Πάμε μαζί να κοιτάξουμε πάλι. Και τον πήρε από το χέρι.
Έψαξαν τριγύρω αλλά τίποτα.
–Μαμά πάει χάθηκε το στρατιωτάκι μου, είπε απογοητευμένος.
Η μαμά του για να τον παρηγορήσει είπε:- Νικόλα θα σου πάρω άλλο εξάλλου αυτό ήταν χαλασμένο.
–Μαμά δεν είναι χαλασμένο, τραυματισμένο είναι και εγώ το αγαπώ πολύ και ας μην έχει το δεξί του ποδαράκι. Και ο Νικόλας λυπημένος κρύφτηκε στην αγκαλιά της μαμάς του.
–Νικόλα, μην στενοχωριέσαι, είπε η Αφροδίτη, θα σου χαρίσω το αρκουδάκι μου για να παίζεις.
–Σ ευχαριστώ αλλά το στρατιωτάκι μου θέλω, είπε λυπημένος.
Έφτασε, όμως, η ώρα για να κοιμηθούν και τα παιδιά ετοιμάστηκαν, φόρεσαν πυτζάμες, ήπιαν όλο το γάλα τους, βούρτσισαν τα δόντια τους και ξάπλωσαν.
Η μάμα και ο μπαμπάς μπήκαν στο δωμάτιο των παιδιών για να τα καληνυχτίσουν. Ο μικρός Νικόλας ήταν ακόμα στεναχωρημένος, τι και αν δεν είχε και τα δύο ποδαράκια του το στρατιωτάκι του, το λάτρευε και έτσι «τραυματισμένο».
Η μάμα του είπε: – Καληνύχτα, Νικόλα! Μην στενοχωριέσαι, που ξέρεις μπορεί η νεράιδα των παιχνιδιών να στο βρει.
Νεράιδα, σκέφτηκε ο Νικόλας, υπάρχει νεράιδα; Και αμέσως είπε χαμηλόφωνα «καλή μου νεράιδα των παιχνιδιών φέρε μου το μικρό μου τραυματισμένο στρατιωτάκι.» και έκλεισε τα ματάκια του και κοιμήθηκε.
Σάββατο πρωί ξημέρωσε και καθώς δεν είχαν σχολείο κοιμήθηκαν τα παιδιά λίγο παραπάνω. Μόλις ξύπνησε ο Νικόλας έτρεξε γρήγορα στο ράφι μήπως η καλή νεράιδα των παιχνιδιών του έφερε το στρατιωτάκι του αλλά τίποτα. Θυμωμένος και απογοητευμένος είπε: – δεν υπάρχει νεράιδα και κλώτσησε με δύναμη τη μπάλα του. Η μπάλα έριξε το καλάθι με τα ρούχα και φάνηκε το μικρό στρατιωτάκι.
Η χαρά του Νικόλα ήταν μεγάλη. Φώναζε με δύναμη, –βρήκα το στρατιωτάκι μου, το βρήκα. Ο Νικόλας ήταν πολύ χαρούμενος βρήκε πάλι αυτό το μικρό στρατιωτάκι που αν και «τραυματισμένο» αυτός το αγαπούσε έτσι όπως ήταν.