Η Κωνσταντίνα από την Κρήτη είναι μια εργαζόμενη και διαζευγμένη μαμά διδύμων κοριτσιών 4,5 ετών. Μας έστειλε τη δική της ιστορία για το πώς είναι μια μέρα από τη ζωή της με τα δίδυμα παιδιά της. Διαβάστε την!
Το ξυπνητήρι χτυπά στις 06:40. Πρώτη σκέψη «Άντε πάλι απ’ την αρχή» και συνεχίζω με πεντάλεπτο διαλογισμό, στάση κόμπρα και εμβρυική. Πάω στο δωμάτιο των κοριτσιών, ανοίγω το φως και το παράθυρο. Ξυπνήστε, κορίτσια! Πού να ξυπνήσουν… αφού την προηγουμένη κοιμήθηκαν στις 11:00 (αφού βεβαίως είχαμε αρχίσει τη ρουτίνα από τις 9). Ετοιμάζομαι γρήγορα και ξαναπάω το δωμάτιό τους. Με τα πολλά παρακάλια, σηκώνεται η Αντιγόνη και ντύνεται μόνη της. Η Ιοκάστη αγρόν αγοράζει… η ώρα 7:40, τα νεύρα μου τσίτα… Τι διαλογισμός και κουραφέξαλα. Αρχίζω τις φωνές, σηκώνεται και η Ιοκάστη, κλάμα, γκρίνια, κακό…
Η ώρα 7:55 και ο λαιμός μου πλέον έχει κλείσει από τις φωνές. Μπαίνουμε στο αμάξι, μποτιλιάρισμα. «Είστε ευχαριστημένες τώρα που η μαμά θα αργήσει στη δουλειά; Δεν λυπάστε τη μανούλα που θα γυρίσει βράδυ από τη δουλειά;» Κοιτάω πίσω, η Αντιγόνη με δάκρυα στα μάτια λέει «Όχι, μανούλα, συγνώμη, δε θα ξανακάνω γκρίνιες». Η Ιοκάστη με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο παραμένει σιωπηλή. Τα αφήνω στον παιδικό, πάω στη δουλειά, χτυπάω κάρτα στις 8:29.
Έντονος βήχας, πυρετός. «Θεέ μου, δώσε μου δύναμη να αντέξω μέχρι τις 17:00». Και μισή ώρα αναπλήρωση γιατί την προηγουμένη είχα τριμελές για τη διατροφή. Μα, γιατί, βρε παιδί μου, να μη με φτάνουν 75€ για το κάθε παιδί… μα έχουμε κρίση…
Φτάνω σπίτι στις 18:00. Η μητέρα μου: «Τα παιδιά είναι χάλια, πρέπει να πάτε στην γιατρό». Φτάνουμε στην γιατρό. «Θεέ μου ας μην έχει πολύ κόσμο». Ανοίγω την πόρτα. 6 παιδάκια, 12 γονείς.
Εγώ μόνη.
Ο πατέρας τους την έκανε με ελαφρά πριν καν γεννηθούν και αφού με είχε πληροφορήσει ότι οι φίλοι του τον είχαν ενημερώσει ότι τα δίδυμα είναι γολγοθάς.
Σηκώνεται ένας μπαμπάς, μου κάνει λίγο χώρο στον καναπέ. Ευτυχώς, έχει τηλεόραση. Πιάνω το κοντρόλ, χωρίς να ρωτήσω (τι ευγένειες και κουραφέξαλα), βάζω τη σειρά που με ταξιδεύει κάθε απόγευμα στην αγαπημένη μου Μαδρίτη. Όαση στην έρημο…
Με τα πολλά περνάει η ώρα, 20:35 μπαίνουμε στην γιατρό. Θέλουν αντιβίωση πρωί-βράδυ και από 4 εισπνοές η καθεμιά κάθε 4 ώρες. «Παναγία μου, δώσε μου δύναμη!». Δίνω τα βιβλιάρια στην γιατρό: «Μα τα παιδιά είναι ανασφάλιστα, δεν μπορώ να γράψω τίποτα».
Βάζει το ΑΜΚΑ μου, εγώ είμαι ασφαλισμένη κανονικά. «Θεέ μου, δεν με λυπάσαι;» Σύμφωνα με καινούργιο νόμο της φιλολαϊκής και αριστερής μας κυβέρνησης, οι διαζευγμένοι πρέπει να ξανακαταθέσουν δικαιολογητικά για να ασφαλιστούν πάλι τα παιδιά!
Η ώρα έφτασε 21:15. Τρέχω στο φαρμακείο, ο φαρμακοποιός έμπαινε στο αυτοκίνητό του. «Σας παρακαλώ, τα παιδιά μου είναι άρρωστα, πρέπει να τους πάρω αντιβίωση». Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, με εξυπηρέτησε.
Πάμε σπίτι, φτιάχνω μια κρεμούλα να φάνε για να πιουν την αντιβίωση. Κλάμα, κακό η Ιοκάστη. Γιατί; Άνευ λόγου. Ευτυχώς η Αντιγόνη τρώει την κρεμούλα, πίνει το φαρμακάκι.
«Φάε, Ιοκάστη», κλάμα αυτή. Της την δίνω με το ζόρι.
Η ώρα 22:30. Άντε τώρα να βάλουμε πιτζάμες και να κάνουμε τις εισπνοές.
Καταλήγουμε να μπουν στο κρεβάτι στις 23:00.
Κλείνει η πόρτα του δωματίου τους και ανοίγει η πόρτα του παραδείσου. Ανάβω τα κεράκια μου- τι, μόνο οι Δανοί θα κάνουν hygge και θετική ψυχολογία;
Κάνω το καυτό ντουζάκι μου και πέφτω στα κρύα σεντόνια του διπλού κρεβατιού μου.
Σκέφτομαι τα τρία πράγματα για τα οποία είμαι χαρούμενη:
Μια πεντάλεπτη συζήτηση με έναν συνάδελφο, το γέλιο που έκανα με ένα βιντεάκι στο youtube, η ανακούφιση που ένιωσα όταν χτύπησα την κάρτα εξόδου από τη δουλειά.
Σημείωση mytwins.gr: Δημοσιεύουμε αυτούσιες τις αληθινές ιστορίες σας, χωρίς να τοποθετούμαστε υπέρ ή κατά των απόψεων που προβάλλονται σε αυτές.
Διατηρούμε την ανωνυμία σας, αν αυτό επιθυμείτε, και δεν κοινοποιούμε τα προσωπικά σας στοιχεία.
Σας δίνουμε όμως το βήμα για να εκφραστείτε ελεύθερα και μια μεγάλη αγκαλιά υποστήριξης σε όποιον την έχει ανάγκη!