Ένα παραμύθι που μιλάει για ένα κοριτσάκι που δεν του αρέσουν τα λαχανικά και τα φρούτα. Όμως, μια μέρα θα αλλάξει γνώμη αφού τα ίδια τα λαχανικά, τραγουδώντας, της εξηγούν πόσο ωφέλιμα είναι για την ανάπτυξη της και τη διατήρηση της καλής της υγείας.
Το πιάτο που μιλάει
Σήμερα θα σας πω μια απίθανη ιστορία για την μικρή Μαριλένα . Το κοριτσάκι αυτό είναι 5 χρονών και φέτος είναι η πρώτη χρονιά που πάει στο σχολείο, το Νηπιαγωγείο. Είναι πολύ χαρούμενη. Εκεί μαθαίνει τόσα πολλά πράγματα, να ζωγραφίζει, να τραγουδάει, να μετράει, να γράφει και πάνω από όλα να κάνει φίλους. Με τους φίλους της παίζει τόσα παιχνίδια και πιο πολύ από όλα της αρέσει να παίζει μαζί τους κυνηγητό.
Έτσι κάθε μέρα επιστρέφει στο σπίτι της πεινασμένη και κουρασμένη. Η μαμά της πάντα της έχει έτοιμο φαγητό μαζί με μια πολύχρωμη σαλάτα. Η Μαριλένα, όμως, δεν τρώει την σαλάτα της. Δεν δοκιμάζει καν όλα αυτά τα νόστιμα λαχανικά. Η μαμά της έχει εξηγήσει πόσο σημαντικό είναι να τρώμε λαχανικά και φρούτα. Η Μαριλένα αρνείται να τα φάει.
Η μαμά της σήμερα της είχε μια έκπληξη. Της είχε αγοράσει ένα καινούριο πιάτο για την σαλάτα της. Ένα πιάτο ροζ που πάνω του είχε ένα προσωπάκι χαμογελαστό.
– Μαριλένα μου, κάθισε έτοιμο το φαγητό σου. Σήμερα, η σαλάτα σου είναι μέσα σε αυτό το χαμογελαστό προσωπάκι. Εγώ θα ετοιμάσω το κρεβάτι σου για το μεσημεριανό σου ύπνο, είπε η μαμά της και πήγε στο δωμάτιο της Μαριλένας.
Η Μαριλένα κοίταξε το πιάτο με τη σαλάτα και της φάνηκε σαν να της χαμογέλασε περισσότερο το προσωπάκι.
Μπα θα μου φάνηκε, σκέφτηκε. Ξαφνικά εκεί που μασούσε το φαγητό της άκουσε από το πιάτο με τη σαλάτα:
– Να φας και τη σαλάτα σου!
Μα ποιος μιλάει, αναρωτήθηκε.
– Εδώ εγώ. Να φας και τη σαλάτα σου, είπε το προσωπάκι από το ροζ πιάτο.
– Μιλάς; Ρώτησε η Μαριλένα με γουρλωμένα μάτια σαν της κουκουβάγιας.
– Και βέβαια μιλάω. Και όχι μόνο εγώ, απάντησε το προσωπάκι.
– Και ποιος άλλος; Είπε με απορία η Μαριλένα.
– Και εγώ, πετάχτηκε το καρότο. Το ξέρεις ότι έχω βιταμίνες απαραίτητες για την ανάπτυξη σου; Τη ρώτησε με ύφος δασκάλου το καρότο.
– Εεεεεε. Ψέλλισε η Μαριλένα
– Απορώ, τι μαθαίνεις στο σχολείο; Δεν ακούς τη δασκάλα σου, μικρή μου; τη ρώτησε το μπρόκολο κοιτώντας τη λίγο αυστηρά ενώ έφτιαχνε τη φουντωτή κόμη του.
– Αααα, για σταματήστε, φώναξε το παντζάρι και κοκκίνισε περισσότερο από το θυμό του, μην τη μαλώνετε. Γλυκιά μου, φάε μας. Σε διαβεβαιώνω ότι είμαστε γευστικότατοι όλοι μας.
Η Μαριλένα τα είχε χάσει και απλά κοιτούσε.
– Ορίστε, μιλιά δεν βγάζει, την τρομάξατε, είπαν όλες μαζί οι ελιές με μια φωνή.
– Νομίζω ότι πρέπει να τα πούμε πάλι από την αρχή διαφορετικά, είπε με νάζι η πορτοκαλί πιπεριά.
Τότε, σηκώθηκαν η ντομάτα και το αγγούρι και πιασμένα αγκαζέ της τραγουδούσαν:
Όταν μας τρως
Εσύ μεγαλώνεις
Όταν μας τρως
Εσύ δυναμώνεις
Είμαστε γεμάτα βιταμίνες
Υδατάνθρακες και πρωτεΐνες
Και τότε στήσανε χορό όλα τα λαχανικά και γλιστρούσαν με χάρη πάνω στο λαδάκι σαν να έκαναν πατινάζ και συνέχισαν να τραγουδούν:
Όταν μας τρως
Εσύ μεγαλώνεις
Όταν μας τρως
Εσύ δυναμώνεις
Μαγειρεμένα ή ωμά
Είμαστε σκέτη λιχουδιά
Η Μαριλένα χαμογελούσε και κουνούσε τα χεράκια της σαν να χόρευε μαζί με τα λαχανικά. Πόση πλάκα είχαν όλα μαζί να χορεύουν.
Ξαφνικά, ακούει τη μαμά της να της φωνάζει μέσα από το δωμάτιο:
– Μαριλένα, τελείωσες;
Η Μαριλένα γύρισε να κοιτάξει προς το δωμάτιο και απάντησε:
– Όχι μαμά. Σε λίγο…
Γύρισε πάλι να δει τα λαχανικά να χορεύουν και να τραγουδούν αλλά έκπληκτη βλέπει να είναι ξαπλωμένα στο πιάτο της. Τώρα δεν χόρευαν, ούτε τραγουδούσαν.
Τι συνέβη, αναρωτήθηκε. Όνειρο έβλεπα; Ή αλήθεια συνέβη;
Εγώ, πάντως, δεν θα σας μαρτυρήσω τι συνέβη πραγματικά. Το αφήνω σε εσάς να αποφασίσετε τι πράγματι συνέβη. Εκείνο που θα σας πω είναι ότι η Μαριλένα άρχισε να τρώει όλα τα λαχανικά της και τα φρούτα της. Και της άρεσε να σιγοτραγουδά:
Όταν μας τρως
Εσύ μεγαλώνεις
Όταν μας τρως
……
