Είναι αλήθεια ότι κάποιες μέρες το πρωινό ξύπνημα για το σχολείο είναι δύσκολο, κουραστικό.Τα παιδιά δεν είναι πάντα το ίδιο ευδιάθετα, άλλες φορές είναι περισσότερο κουρασμένα, που σημαίνει λίγα νεύρα με μια μικρή δόση γκρίνιας, αλλά και μια μικρή ταλαιπωρία μέχρι να ετοιμαστούν. Δεν είναι όμως όλες οι μέρες έτσι…Είναι και αυτές οι μέρες που τα αγόρια μου σηκώνονται από το κρεβάτι με όρεξη, με χαμόγελο, με ζωντάνια. Εντάξει, είναι συνήθως οι Παρασκευές… αλλά είναι και οι μέρες που στο τραπέζι τους περιμένει η Nutella. Γιατί σας το είπα, το έχω βρει το μυστικό!
Αυτές τις μέρες, όταν όταν τους βλέπω και τους τρεις μαζί να κατεβαίνουν τα σκαλιά, μένω να τους χαζεύω στον κήπο με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Εντάξει είμαι μαμά κουκουβάγια, το παραδέχομαι. Ποια μαμά δεν είναι; Αλλά τους καμαρώνω, αλήθεια. Είναι πια τρία αντράκια που παίρνουν τις τσάντες τους και φεύγουν για το σχολείο, για να ξεκινήσουν τη δική τους μέρα. Και είναι ευδιάθετοι, τραγουδάνε, κάνουν πλάκα μεταξύ τους, κάπου συναντούν μια μπάλα, ρίχνουν ένα σουτ και πανηγυρίζουν φεύγοντας.
Τα δίδυμα αγόρια μου αλλάζουν σιγά σιγά φάση, μεγαλώνουν. Είμαστε τελική ευθεία για προεφηβεία! Όταν ήταν ακόμη πιο μικρά, η αγκαλιά το πρωί ήταν απαραίτητη. Κάποιες φορές δεν ξεκολλούσαν από πάνω μου για να μπουν στο αυτοκίνητο. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα το “σ’αγαπώ” έγινε “γεια, ντάξει, τα λέμε, κόλλα πέντε”. Αλλά είναι γλυκό και το βλέμμα τους έχει νόημα που λέει τα πάντα… Λέει ευχαριστώ που είσαι πάντα εκεί, που με ξυπνάς με φιλιά, που μου έχεις έτοιμα τα ρούχα που θα φορέσω, που μου θυμίζεις τα βιβλία που έχω ξεχάσει, που με περιμένει λαχταριστό πρωινό το τραπέζι, που είσαι πάντα εκεί όταν σε χρειάζομαι.
Το μικρό μου αγόρι είναι ακόμη πιο εκδηλωτικό. Πόσο απολαμβάνω την πρωινή μας αγκαλιά πριν φύγει το πρωί. “Σ’αγαπώ μαμά, είσαι όμορφη”, μου λέει και το μουτράκι του έχει ακόμη λίγη από τη Nutella που έφαγε στο πρωινό. Σχεδόν πάντα με ρωτάει: “Σήμερα γυρνάω με σχολικό ή θα με πάρεις εσύ από το σχολείο;” Και όταν του απαντάω ότι θα γυρίσουμε μαζί, το πρόσωπό του φωτίζεται ολόκληρο και χοροπηδώντας, κατεβαίνει τα σκαλιά.
Αυτό το ευχαριστώ που μου δείχνει ο καθένας τους με τον τρόπο του, είναι η δύναμή μου για όλη την ημέρα, είναι ο λόγος που ξεκινάω με όρεξη τη δουλειά και η αιτία που κάνω καθημερινά πράγματα που αγαπώ.