Μια αληθινή ιστορία από μια μαμά που γέννησε πρόωρα τα δίδυμά της και κατάφερε όχι μόνο να συμφιλωθεί με την ιδέα της θερμοκοιτίδας, αλλά να πάρει μαζί της και όλα τα θετικά που έδωσαν στα μωράκια της.
“Με το που ενημέρωσε ο γιατρός ότι τα διδυμάκια μου θα πρέπει να έρθουν στον κόσμο το αργότερο στις 36 εβδομάδες, δε μπορούσε να μου βγει από το μυαλό η ιδέα των θερμοκοιτίδων. Δεν ήθελα ούτε να το φανταστώ. Τα μωράκια μου να τα βάλουν σε εκείνα τα ψυχρά κουτάκια, μέσα σε ένα άψυχο θάλαμο… Μόνο στην ιδέα τρελαινόμουν.
Όπως είναι λογικό με τον καιρό συμφιλιώθηκα με την ιδέα αν και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού υπήρχε η ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Ακολουθούσα κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού, έπαιρνα τα φάρμακα μου με ευλάβεια και έκανα την προσευχή μου να πάρουν βάρος τα μωράκια. Με τα πολλά έφτασα στις 36 εβδομάδες και 1 μέρα οπότε ήρθε και η μέρα της γέννας.
Γεννιούνται τα μωράκια αλλά αντί να ανακουφιστώ που όλα πήγαν καλά, περιμένω εναγωνίως να ακούσω το βάρος. Δεν μπορούσε να μου βγεί από το μυαλό η ιδέα της θερμοκοιτίδας. «2.300 το πρώτο, λέει η μαία». Σκέφτομαι καλά είναι, λές να μη μπεί; «1650 το δεύτερο» και ταυτόχρονα μου βάζουν το πρώτο στο στήθος. Δυστυχώς, η χαρά του αγγίγματος του πρώτου μωρού επισκιάστηκε από τη λύπη και την απογοήτευση της βεβαιότητας πλέον ότι τα παιδιά θα οδηγηθούν στην θερμοκοιτίδα.
Μόλις βγαίνω από το μαιευτήριο πάω κατευθείαν στην μονάδα νεογνών. Το ένα μου μωράκι ήταν διασωληνωμένο, το άλλο απλά ζεστά τυλιγμένο στην κουβερτούλα του μέσα σε μια κούνια. Το παίρνω στην αγκαλιά μου και το θηλάζω (έκανα δηλαδή μια προσπάθεια αν και όχι ιδιαίτερα πετυχημένη). Στο άλλο απλά μου άνοιξαν το παραθυράκι της θερμοκοιτίδας και του έπιασα το χεράκι.
Τότε με ενημέρωσαν οι μαίες ότι μπορώ να έρχομαι ανα τρίωρο ( 9,12, 15, 18, 21) να τα βλέπω και να τα θηλάζω. Το ένα μου μωράκι έμεινε 8 μέρες και το άλλο 18. Αυτό που θα γράψω παρακάτω μπορεί να ακούγεται παράλογο αλλά το ότι τα παιδιά μου ήταν στη μονάδα και έχαιραν εξαιρετικής περιποίησης εμένα με ανακούφισε. Ήμουν σχεδόν όλη μέρα στη μονάδα. Οι μαίες ήταν πάνω από τις μανούλες και τις βοηθούσαν στον θηλασμό και σε ότι άλλο ήθελαν. Τα μωράκια μου τα θήλασα 2 μήνες και αν δε είχα πάρει τις συμβουλές από τις μαίες δε νομίζω να τα κατάφερνα. Το περιβάλλον μόνο άψυχο δεν ήταν. Οι μαίες ήταν τόσο ζεστές, περιποιητικές με τα μωράκια και πρόθυμες να με βοηθήσουν.
Αλλά το πιο σπουδαίο ήταν ότι είχαν εκπαιδεύσει τα μωρά και δούλευαν σα τα ρολογάκια. Ξυπνούσαν κάθε τρεις ώρες ακριβώς, σύμφωνα με το πρόγραμμα των επισκέψεων στη μονάδα. Αυτό το πρόγραμμα είναι το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο δώρο που μου άφησε παρακαταθήκη η μονάδα των νεογνών. Μετά την επιστροφή στο σπίτι, κατάφερα να διατηρήσω αυτό το πρόγραμμα και τα μωρά ξυπνούσαν κάθε τρεις ώρες (με μια ώρα διαφορά το καθένα). Ήταν πραγματικά μαγικό και ταυτόχρονα σωτήριο! Μπορούσα να ταΐσω και να αλλάξω το κάθε παιδί χωρίς να κλαίει το άλλο!!! Μαγικό; Σίγουρά ναι αλλά ταυτόχρονα τόσο αληθινό!!
Όταν λοιπόν ακούω νέες μανούλες να λένε ότι όλη μέρα θηλάζουν ή ταΐζουν γιατί ο γιατρός τους είπε ότι αυτές θα πρέπει να ακολουθήσουν το πρόγραμμα του παιδιού και όχι το αντίθετο, εγώ χαμογελώ μέσα μου και σκέφτομαι πόσο τυχερή ήμουν μες στην ατυχία μου, που μπήκαν τελικά τα παιδιά μου στη μονάδα νεογνών.
Τελειώνοντας, αν και όψιμα θα ήθελα να ευχαριστήσω δημοσίως την μονάδα νεογνών του Βενιζελείου Νοσοκομείου Ηρακλείου για την απέραντη αγάπη και φροντίδα που δίνουν στα μωράκια μας.”
Κωνσταντίνα, μαμά διδύμων