Η αλήθεια είναι ότι το να ταξιδέψω με το σύζυγό μου και τα παιδιά μου αεροπορικώς είναι κάτι που μου προκαλεί ένα αίσθημα αβεβαιότητας, γιατί είναι κάτι το οποίο δεν το έχουμε ξανακάνει..
Ταυτόχρονα όμως είναι και μία μεγάλη μου επιθυμία γιατί μπορούμε να πάμε σε προορισμούς, οι οποίοι για μένα είναι ιδανικοί προορισμοί διακοπών ή μέρη που θέλω πολύ να επισκεφθούμε σταδιακά όλοι μαζί…
Είναι γεγονός ότι τα παιδιά μου είναι αρκετά μικρά, αυτό όμως δεν εμποδίζει τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν σε αυτούς τους προορισμούς και να προσπαθώ να σκεφτώ πως θα είναι ένα παρόμοιο ταξίδι.
Πριν από μερικές μέρες ταξίδευα με το σύζυγο μου αεροπορικώς στο εξωτερικό.. από πίσω μας κάθονταν μία οικογένεια πενταμελής. Στην μία πλευρά καθόταν η μαμά με δύο παιδιά σε κοντινές με εμάς ηλικίες (3-4 έτη) και στην άλλη πλευρά ο μπαμπάς με ένα παιδάκι λίγο μεγαλύτερο από εμάς, θα έλεγα περίπου 5 ετών. Η οικογένεια αυτή ταξίδευε με έναν ενδιάμεσο προορισμό για την Αμερική.
Και η αλήθεια είναι ότι προσπαθούσα να καταλάβω τι σκέφτομαι εγώ λάθος και δυσκολεύομαι να αποφασίσω ένα ταξίδι αεροπορικώς μαζί με τα παιδιά μου..
Χωρίς μεγάλη διακριτικότητα πάντα, οφείλω να ομολογήσω, προσπαθούσα να παρατηρώ τις διαχειρίσεις τους και τις συμπεριφορές των παιδιών.
Οι γονείς λοιπόν αυτών των παιδιών δεν κάνανε τίποτα διαφορετικό από αυτά που κάνουμε όλοι μας στην καθημερινότητά μας. Τα παιδιά απόλυτα προσαρμοσμένα στο περιβάλλον και στους περιορισμούς του αεροπλάνου ρωτούσαν πράγματα, διάβαζαν το βιβλίο τους, έπαιζαν τα παιχνίδια τους.. Όλοι τους είχαν προσαρμοστεί..
Μου άρεσε αυτή εικόνα.. και νομίζω ότι με απελευθέρωσε από τους ενδοιασμούς μου.. Και μου γέννησε ταυτόχρονα και μερικούς προβληματισμούς.
Μπορεί όταν ταξιδεύουμε με τα παιδιά μας να κουβαλάμε πολλά πράγματα. Μήπως όμως το ταξίδι με το αεροπλάνο και οι περιορισμοί στα πράγματα που θα πάρουμε μαζί μας, θα μας βοηθήσει να γίνουμε τελικά πιο επιλεκτικοί;
Μήπως επιλέγοντας εμείς μόνο τα απαραίτητα πράγματα για το ταξίδι, θα γίνουμε το πρότυπο για τα παιδιά μας για να επιλέξουν και εκείνα αυτά που πραγματικά χρειάζονται;
Γιατί να αφήσουμε εμάς και τα παιδιά μας να μην απολαμβάνουν στιγμές και να μην χαίρονται νέες εμπειρίες;
Γιατί να εστιάζουμε στα πιθανά εμπόδια και στις πιθανές υπερβολικές αντιδράσεις των παιδιών μας και όχι στις μοναδικές στιγμές που θα απολαύσουμε;
Με αυτόν τον τρόπο άλλωστε και την προβολή αυτών των στιγμών που θα βιώσουμε, δεν θα κινητοποιήσουμε τα παιδιά μας να είναι πιο συνεργάσιμα και να απολαμβάνουν τις μοναδικές στιγμές;
Οι καλοκαιρινοί μου προβληματισμοί μόλις ξεκίνησαν… Έπεται συνέχεια…