Τα παιδιά μας είναι μόνο μια φορά μικρά. Μπορεί να είναι πάντα για εμάς ‘παιδιά’, όμως,στην πραγματικότητα, μικρά παιδιά είναι μόνο μια φορά. Και τότε διαμορφώνουν χαρακτήρα, προσωπικότητα, συνειδήσεις. Και τότε είμαστε απαραίτητοι παιδαγωγοί και συνοδοιπόροι στη ζωή τους. Η φυσική παρουσία ενός γονιού δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα υποκατάστατο. Ούτε από τα δώρα, ούτε από τα παιχνίδια, ούτε από τα λεφτά. Ούτε από τους καλύτερους δασκάλους, ούτε από τα πιο ωραία ταξίδια. Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς ως φυσική παρουσία, το λόγο τους, το σώμα τους, τη μορφή τους. Χρειάζονται την αγκαλιά, μια καλή κουβέντα ή απλώς να είμαστε εκεί και να κοιτάμε που θα παίζουν με τους φίλους τους. Και αργότερα, να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από το σχολείο να μας πουν πως πέρασαν, να φάμε όλοι μαζί, να πάμε μια βόλτα. Και αργότερα, να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από τη βόλτα, από το φροντιστήριο, από ένα πάρτυ. Μας θέλουν δίπλα τους σα στήριγμα, να “βάζουμε πλάτη” στα ξεκινήματα τους.
Προφανώς όσο μεγαλύτερα γίνονται μας χρειάζονται λιγότερο, ίσως κάποια στιγμή να μη μας θέλουν καν– και αυτό φυσιολογικό είναι. Θα έρθει όμως με την ώρα του. Θα έρθει όταν πραγματικά θα θέλουν να μείνουν μόνα τους. Να σταθούν στα δικά τους πόδια, στις δικές τους δυνάμεις. Και τότε εμείς οι γονείς, σιγά σιγά, πρέπει να τους δώσουμε το χώρο να δράσουν, όπως τα ίδια επιθυμούν, όπως νομίζουν, περιορίζοντας το ρόλο μας σε αυτόν του έμπιστου συμβουλάτορα.
Μέχρι τότε όμως ας δηλώσουμε παρόντες. Στις μικρές και στις μεγάλες στιγμές τους, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες.
Θυμηθείτε: Μόνο μια φορά, δεύτερη ζωή δεν έχει..