Θυμάμαι μια φίλη που όταν τα δίδυμα ήταν μικρά μου έλεγε: «Κοίτα να τα χαρείς, θα μεγαλώσουν χωρίς να το καταλάβεις!». Και τώρα έγιναν ολόκληροι έφηβοι. Ψήλωσαν. Μεγάλωσαν. Και με τρελαίνουν κάθε μέρα, σε μόνιμη βάση!
Όταν έχεις δίδυμα είναι διπλές οι χαρές, διπλές όμως και οι δυσκολίες. Και η εφηβεία είναι μια σκέτη τρέλα. Και ο καθένας την αντιμετωπίζει αλλιώς. Εσύ τρέχεις και δεν φτάνεις τις εξελίξεις. Τα πάντα αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Κάποια πρωινά νιώθεις ότι τίποτα δεν αλλάζει…
Από τη μια, προσπαθώ να τα καταλάβω. Περνάνε μια φάση μετάβασης.
«Τραβάμε ζόρια», λένε, «νιώθεις;»
Νιώθω, η μάνα, νιώθω. Τι να κάνω όμως για να μην χάσω και γω την μπάλα και αποτρελαθώ; Να τι θα κάνω:
Θα προσπαθήσω:
-Σε μια καλή στιγμή και για τους 3 μας, όχι, λάθος, για τους 4 μας, να είναι και ο πατέρας σας μπροστά, θα καθίσουμε ήρεμα και ωραία (Τα πόδια στο τραπεζάκι; Ας είναι) και θα σας πω ακριβώς τι νιώθω. Αν θέλει, και ο μπαμπάς. Σας παρακαλώ, σε αυτή τη συνάντηση ας αφήσουμε στην άκρη tablets και smartphones. Ευχαριστώ. Μετά, αν θέλετε, μπορείτε να μας πείτε και εσείς πώς νιώθετε. Με δικά σας λόγια. Απλά. Ή να μην πείτε τίποτα.
-Την επόμενη φορά που θα τσακωθούμε, αύριο-μεθαύριο, δεν αργεί, δεν θα σας κρατήσω μούτρα. Αλήθεια. Θα σας πάρω παρέα μου να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο. Να πάμε σινεμά. Σε έργο που να αρέσει σε όλους. Ή να μην πάμε πουθενά. Μου αρκεί να ξέρετε ότι είμαστε οικογένεια. Και οι οικογένειες τσακώνονται. Και φιλιώνουν. Έτσι είναι.
-Να θυμάστε ότι σας αγαπάω πάντα. Ακόμα και όταν μου κλείνετε την πόρτα στα μούτρα. Ακόμα και όταν με ειδοποιεί η καθηγήτρια να πάω από κει. Ακόμα κι όταν σας ξεφεύγουν βρισιές για μένα, σας ακούω, να ξέρετε.
Θα σας αγαπάω πάντα, ό,τι κι αν γίνει. Να το θυμάστε αυτό. Εφηβεία είναι, δεν θα περάσει; Θα περάσει! Νιώθεις;