Η ορθογραφία είναι μια αρκετά δύσκολη δεξιότητα για τους μαθητές με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες. Ενώ, τις περισσότερες φορές, γνωρίζουν τους γραμματικούς κανόνες, όταν χρειάζεται να τους χρησιμοποιήσουν στον γραπτό λόγο, εμφανίζουν αδυναμία ανάκλησής τους.
Επίσης, εμφανίζουν μεγάλη αδυναμία αποθήκευσης του οπτικού λεξικού, κυρίως για τους μαθητές που είναι ακουστικοί τύποι. Γιατί, λοιπόν, προτείνεται η ορθογραφία να γίνεται πρώτα σε μια λεία επιφάνεια και μετά σε τετράδιο γραφής και πώς αυτό μπορεί να βοηθήσει τους μαθητές;
Υλικά που χρειαζόμαστε:
Ένα τετράγωνο κομμάτι ξύλου
Ένα χαρτί γυαλοπίνακα
Έναν μαύρο, κόκκινο και πράσινο μαρκαδόρο
Τι κάνουμε;
¨Ντύνουμε¨ το κομμάτι ξύλου με το χαρτί γυαλοπίνακα.
Το βάζουμε μπροστά στον μαθητή.
Ο μαθητής διαβάζει ή ακούει την ορθογραφία του 3χ.
Υπαγορεύουμε την ορθογραφία.
Ο μαθητής με τον μαύρο μαρκαδόρο γράφει την ορθογραφία του, αφήνοντας κάποια απόσταση μεταξύ των λέξεων ή των προτάσεων.
Μόλις ολοκληρώσει την ορθογραφία, παίρνουμε τον κόκκινο μαρκαδόρο και διορθώνουμε μαζί τα λάθη, γράφοντας τα σωστά γράμματα ακριβώς από πάνω.
Ακριβώς στο σημείο που έχει γίνει το λάθος, γράφουμε με πράσινο μαρκαδόρο τον κανόνα, αν είναι καταληκτικό το λάθος ή μερικές λέξεις της ίδιας οικογένειας, αν είναι θεματικό το λάθος.
Ο μαθητής βλέπει και παράλληλα ακούει τον κανόνα, επαναλαμβάνει και γράφει τη λέξη που έχει κάνει λάθος 3χ, επαναλαμβάνοντας κάθε φορά τον κανόνα ή μερικές λέξεις της ίδιας οικογένειας.
Γράφει την ορθογραφία του στο τετράδιο γραφής.
Στις λέξεις που έχουν γίνει λάθη, ακολουθεί την ίδια διαδικασία, αυτή τη φορά στο τετράδιό του.
Κάνει αυτοδιόρθωση, συμβουλεύοντας αυτά που έχει γράψει στον γυαλοπίνακα.
Ο μαθητής γράφοντας σε μια λεία επιφάνεια με μαρκαδόρο, δε χρειάζεται να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια γραφής, καθώς ο μαρκαδόρος γλιστράει εύκολα πάνω στην επιφάνεια με αποτέλεσμα να μην ασκεί μεγάλη πίεση και να κουράζεται. Επειδή, δεν υπάρχουν γραμμές για να τον περιορίζουν, έχει τη δυνατότητα να αφήνει κενά μεταξύ των λέξεων ή των προτάσεων, οπότε μπορεί να δει καλύτερα τα λάθη του και τον αντίστοιχο κανόνα ή λέξεις της ίδιας οικογένειας, που γράφονται πάνω από το λανθασμένο σημείο της λέξης. Τέλος, μπορεί να γράψει με πιο μεγάλα γράμματα, οπότε αναγνωρίζει ευκολότερα τα λάθη του.
Η ορθογραφία, ακόμα και για τα παιδιά με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες, δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο. Χρειάζεται, μόνο, η κατάλληλη εκπαίδευση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον τρόπο (οπτικά, ακουστικά, κιναοσθητικά) που μπορεί το κάθε παιδί να τη μάθει.