Σάββατο πρωί … Πρωινό ξύπνημα, όπως κάθε μέρα.. Τα μικρά ξυπνάνε, αγκαλιές όλοι μαζί, γέλια και φωνές… Αλλάζουμε πάνες, ρούχα, πίνουν το γάλα τους, ετοιμάζουμε ένα γρήγορο πρωινό και γύρω στις 09.15 ετοιμάζομαι για να φύγω… Και εκεί γίνεται μία μικρή επανάσταση.
«Όχι μαμά… Όχι μαμά.. Μην φύγεις…» και ξεκινάει τα κλάματα ο Νάσος.
«Η μαμά έχει δουλειά, Νάσο, δεν θα αργήσει, σε μία ώρα θα είναι πίσω», λέει ο σύζυγός μου και η κατάσταση αρχίζει να ηρεμεί μόλις εμφανίζεται το αγαπημένο μας παζλ.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν έχω δουλειά.. Η αλήθεια είναι ότι απλά θα πάω κομμωτήριο. Απλά… ; Απλά….; Και αν είναι τελικά τόσο απλά, γιατί έπρεπε να πει ο Μύρος ψέματα στον γιο μας;
Δεν θέλω να σας πω ψέματα, ενώ ήμουν στο κομμωτήριο, το σκεφτόμουν συνέχεια και όταν γύρισα ήξερα τι έπρεπε να γίνει. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να πούμε ψέματα, γιατί όλοι μας έχουμε δικαίωμα σε λίγο προσωπικό χρόνο. Ο σύζυγός μου έχει δικαίωμα να δει ποδόσφαιρο, να πάει γυμναστήριο, να πιει καφέ με τους φίλους του, εγώ έχω δικαίωμα να πάω στο κομμωτήριο, να πιω καφέ με τις φίλες μου, να κουτσομπολέψω στο τηλέφωνο ή να χαλαρώσω μαγειρεύοντας. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να μάθουν και να σεβαστούν τα παιδιά μας.
Εύκολο; Καθόλου, σας το λέω με πολύ μεγάλη ευκολία. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί τα παιδιά μας είναι πάντα προτεραιότητά μας και πάντα προτιμάμε να απολαμβάνουμε τις αγκαλιές, τα χάδια, τα παιχνίδια.
Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, εάν δεν είμαστε εμείς καλά, δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε τις ευτυχισμένες στιγμές με τα παιδιά μας, δεν μπορούμε παρά να είμαστε απλά λειτουργικοί, χωρίς την ηδονή όμως..
«Ο εξαιρετικά αγαπητός μου καθηγητής Ζαν Σαρλ Πιετ, μου έστελνε δύο λόγια από το νησί Σκάυ.. Άρχιζε έτσι.. Έκλεψα μια εβδομάδα και είμαι στη Σκωτία. Σπουδαίος γιατρός, καθηγητής παθολογίας, πολύ αγαπητός στους ασθενείς του, ο κύριος Πιετ ζει μόνο γι’ αυτούς και για τη δουλειά του. Στα όρια της σωματικής και της πνευματικής εξάντλησης, αφιερώνει ώρες ολόκληρες, μπορεί να συνοδεύσει σπίτι του τον τελευταίο ασθενή της μέρας, παράλογα γενναιόδωρος ορισμένες φορές ή εξίσου παράλογα αυθόρμητος. Οπότε η διατύπωση έκλεψα μια εβδομάδα, με άφησε κυριολεκτικά άναυδη. Ποιος κλέβει τι δηλαδή; Κλέβει ο κύριος Πιετ μερικές στιγμές από έναν κόσμο στον οποίο οφείλει τα πάντα ή επιτρέπει στις βαριές ευθύνες του να του αποστερούν τη ζωή; …
……. Πόσος χρόνος μένει στον μέσο άνθρωπο να γευτεί το αλάτι της ζωής; Οι διακοπές, το θέατρο, ο κινηματογράφος, η όπερα, οι συναυλίες, το διάβασμα, η μουσική, οι περίπατοι, οι εκδρομές, τα ταξίδια, οι επισκέψεις σε φίλους, η γλυκιά απραξία, η ονειροπόληση, η ξεκούραση, η κουβέντα, η φιλία, το φλερτ, ο έρωτας….» (Το αλάτι της ζωής, F. Heritier)
Αυτό το μικρό βιβλιαράκι πραγματικά το αγαπώ.. Και η αλήθεια είναι πως το αγαπώ γιατί μου θύμισε τι σημαίνουν και ποιες μπορεί να είναι οι μικρές γλυκιές απολαύσεις.
Καθημερινά υπάρχουν δεκάδες αφορμές και αιτίες για να νιώσουμε ενοχικά είτε προς τα παιδιά μας είτε προς τον εαυτό μας και τον σύντροφό μας. Θα σας πρότεινα όμως αντί να εστιάζουμε σε όλα όσα δεν κάνουμε για τα παιδιά μας ή για τον εαυτό μας, να θυμηθούμε όλα τα μικρά και μεγάλα πράγματα που κάνουμε.
Όλοι οι άνθρωποι υπάρχουν στιγμές που νιώθουν ότι δεν είναι αρκετά καλοί, ότι είναι ανεπαρκείς, ότι δεν ικανοποιούν τα παιδιά τους και έχουν την τάση να επικεντρώνονται στα λάθη και στα αρνητικά, σε όλα όσα δεν κάνουν. Υπάρχουν όμως τόσα πολλά που κάνουμε και τόσα πολλά που θέλουμε να κάνουμε.
Μην κρίνετε συνέχεια τον εαυτό σας και μην έχετε μία επιλεκτική προσοχή. Οι ενοχές οδηγούν στην εξουθένωση και η εξουθένωση σε ξεσπάσματα και σε εκρήξεις. Ένας ακόμα φαύλος κύκλος στη ζωή μας μπορεί να δημιουργηθεί. Ή να αποτραπεί εάν θυμίσουμε στον εαυτό μας ότι έχουμε την υποχρέωση να προσφέρουμε στα παιδιά μας αλλά και στον εαυτό μας μικρές και μεγάλες στιγμές ευτυχίας.
Γιατί αν δεν μπορούμε να είμαστε εμείς καλά, αν δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε μία μικρή στιγμή απόλαυσης, δεν θα μπορέσουμε να δείξουμε στα παιδιά μας τι πρέπει να διεκδικούν!
- Μην διστάζετε να μας στέλνετε τους προβληματισμούς σας για θέματα που θέλετε να αναλύσω και να συζητήσουμε. Περιμένω με ανυπομονησία τις προτάσεις σας.
- Το επόμενο μου άρθρο θα αφορά έναν μεγάλο φόβο των παιδιών μας.. «Μαμά, δεν θέλω να πεθάνεις ποτέ, μου είπε, και εγώ κοίταξα τον γιο μου μέσα στα μάτια με πανικό».. Τι θα του πω; Πώς θα τον ηρεμήσω και θα ανακουφίσω τον φόβο του; Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον φόβο της απώλειας…
- Θυμηθείτε να δίνετε αξία στον εαυτό σας….Γιατί αν δεν του δώσετε εσείς, δεν θα σας δώσει κανένας την αξία που σας αρμόζει.