Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα με μια από τις κολλητές μου φίλες και κουμπάρα μου σε ένα παιδικό πάρτυ. Εκεί μεταξύ παιδιών, αγκαλιάς, φαγητού, τούρτας και όλων των σχκετικών, ανοίξαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα και απελευθερωτική συζήτηση, αυτήν για το μύθο που λέει ότι την τέλεια μαμά, που τη χάνεις που τη βρίσκεις, είναι χωμένη μέσα στην κουζίνα.
Η τέλεια μαμά, λέει ο μύθος αυτός, μαγειρεύει καθημερινά για την οικογένειά της. Ένα και δύο και τρία φαγητά και όσα χρειαστεί για να τους ικανοποιήσει όλους. Η τέλεια μαμά έχει πάντα στο σπίτι της φρέσκα κουλουράκια και μοσχομυριστό κέικ. Και η τέλεια μαμά στα τρελά κέφια φτιάχνει και δεύτερο φαγητό για βραδινό. Μπορεί να της βγαίνει εύκολα, δεν λέω! Μπορεί να το κάνει ευχάριστα.
Εγώ πάντως μάλλον δεν είμαι αυτή η τέλεια μαμά. Γιατί δεν τα κάνω όλα αυτά. Γιατί πότε δεν ξετρελάθηκα με τη μαγειρική. Για να είμαι πιο δίκαιη, μάλλον δεν γνωριστήκαμε ποτέ κάτω από ιδανικές συνθήκες για να αγαπηθούμε με πάθος. Έμαθα να μαγειρεύω όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου. Και ξέρω να κάνω τέλειες φακές, φασολάκια, αρακά και άλλα τέτοια δύσκολα και λαχταριστά φαγητά. Και τα κάνω καλά. Βάζω και ένα φαγητό στο φούρνο και τρώγεται μια χαρά, και το Σαββατοκύριακο, αν τύχει και έχω χρόνο, θα ανοίξω και ένα βιβλίο μαγειρικής και θα φτιάξω κάτι πιο ιδιαίτερο, έτσι για να μου πουν “μπράβο”.
Αλλά μέχρι εκεί. Πολλές φορές μέσα στην εβδομάδα θα μαγειρέψει η μαμά μου για όλους. Και μαγειρεύει συγκλονιστικά (δεν το πήρα το ταλέντο…). Κάποιες φορές θα στείλει φανταστικό φαγητό η πεθερά μου. Οι ποσότητες φτάνουν για δύο μέρες. Δύο μέρες το ίδιο φαγητό; ΝΑΙ! Τέλεια. Στο σπίτι μας έχει ένα φαγητό, κυρίως κάτι από αυτά που αρέσουν στα παιδιά. Εκείνες τις ημέρες ο άντρας μου μπορεί να φάει τοστ και σαλάτα και δεν τον πειράζει καθόλου (αλλά δεν φταίω εγώ που δεν τρώει αρακά και φακές). Μέχρι εκεί μπορώ. Και ας φωνάζει η μανούλα μου καμιά φορά ότι είμαι γαϊδούρα. Πολλά Σαββατοκύριακα τρώμε έξω, τρώμε σουβλάκια, τρώμε πίτσα, τρώμε κινέζικο. Πάντως δεν μαγειρεύω πάντα… Δεν το έχω άγχος τελοσπάντων!
Με τούτα και με κείνα, εγώ και η μαγειρική έχουμε μια σχέση κατά κάποιο τρόπο καταναγκαστική. Μας έφερε κοντά η ζωή, αλλά λίγο άτσαλα, με τη βία, πριν να έρθει η ώρα μας να γνωριστούμε σωστά. Μπορεί κάποια στιγμή να κάνουμε restart.
Πάντως μέχρι τότε θα λειτουργώ κάπως έτσι. Και δεν θα έχω τύψεις. Είχα αρκετές… και γι’ αυτό. Αλλά τις ξεπέρασα. Γιατί δεν με ενδιαφέρει ο τίτλος της τέλειας μαμάς. Ευτυχώς ούτε τη φίλη μου. Μεγάλη ανακούφιση που συμβαίνει και στις δυο μας… Καταλήξαμε να προσανατολιστούμε στον τίτλο της ευτυχισμένης μαμάς. Και μάλλον είμαστε πιο κοντά!
