Η Κωνσταντίνα μοιράζεται μαζί μας τις αναμνήσεις της από τον πρώτο της υπέρηχο. Μια στιγμή που θα τη θυμάται για πάντα…
“Από τη φύση μου είμαι αρκετά συγκροτημένο άτομο, τόσο στις πράξεις όσο και στα όνειρα. Δεν πιστεύω ιδιαίτερα στη τύχη και δύσκολα ονειρεύομαι πράγματα που δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από τις δικές μου δυνάμεις.
Κατά συνέπεια, ούτε καν μπορούσε να μου περάσει από το μυαλό η ιδέα ότι εγώ θα βίωνα την μοναδική εμπειρία των διδύμων.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που πήγα στο γυναικολόγο για τον πρώτο υπέρηχο. Είχα πολλή αγωνία καθότι ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία. Κάθομαι στο κρεβάτι, ο γιατρός λέει κάποια αστειάκια για να με κάνει να νιώσω άνετα και τσουπ, εμφανίζεται στην οθόνη η μήτρα μου.
Ξαφνικά βλέπω … δυο τελίτσες.
Μου κόβεται η ανάσα, τα χέρια μου αρχίζουν να ιδρώνουν, η καρδιά μου πάει να σπάσει.
Κοιτάζω τον γιατρό. Ενώ ήταν χαλαρός. Ξαφνικά παίρνει σοβαρό ύφος. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου περνούν από το μυαλό μου δεκάδες σκέψεις.
«Λες να είναι δίδυμα; Μπα, αποκλείεται, από πού κι ως πού; Στην οικογένειά μας δεν έχουμε κληρονομικότητα, ιδέα μου θα είναι».
Δεν είχα και προηγούμενη εμπειρία με μονή κύηση οπότε περίμενα εναγωνίως να ακούσω τι θα μου πει.
Αλλά… άκρα του τάφου σιωπή. Το βλέμμα του γιατρού καρφωμένο στην οθόνη και το δικό μου στον γιατρό. Περίμενα να ακούσω κάτι αλλά αυτός παρέμενε σιωπηλός. Τέτοια αγωνία δεν είχα ούτε στις πανελλήνιες!
Μετά από προσεκτική εξέταση μού λέει: «Περιμένεις δίδυμα».
Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Χαρά, φόβος, αγωνία.
Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ήταν τόσο απρόσμενο αλλά συνάμα τόσο καλοδεχούμενο.
Ο γιατρός συνεχίζει: «Είναι μονοχωριακά, διαμνιακά».
«Μα τι λέει, δεν καταλαβαίνω» σκέφτομαι, και συνεχίζει:
«Με λίγα λόγια αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά θα είναι του ίδιου φύλου και πανομοιότυπα».
Ειλικρινά, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι εγώ, που δεν τολμούσα ούτε καν να το ονειρευτώ, θα είχα αυτή την τύχη.
Όσο και αν φαίνεται παράξενο, ακόμα και τώρα, 5 χρόνια μετά, δεν το έχω συνειδητοποιήσει!
Αυτές οι δύο μαγικές τελίτσες εξελίχτηκαν σε δυο υπέροχα παιδιά.
Τα κοιτάζω ενώ κοιμούνται, ενώ παίζουν και δεν το πιστεύω. Χαμογελάω, βουρκώνω, κοιτάω προς τον ουρανό και λέω:
«Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, για αυτή την ευλογία!».