Τον τελευταίο καιρό, που το μικρότερό μου αγόρι έκλεισε τα δύο και μπήκε σε μια καινούρια, ενδιαφέρουσα φάση της ζωής του, παρατηρώ πως αλλάζει μέρα με τη μέρα η σχέση με τα αδέρφια του, πώς η σχέση αυτή εξελίσσεται, πώς καταφέρνει ο “μικρός” να γίνει μέρος της ομάδας και να κεντρίσει το ενδιαφέρον των “μεγάλων” του αδερφών.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά πως οι “μεγάλοι” τον αποδέχονται ακόμη ως “επίσημο” μέλος της ομάδας… Όχι, ακόμη τις περισσότερες φορές τους ενοχλεί, τους χαλάει το παιχνίδι και μάλλον θα προτιμούσαν να μην μπλέκεται τόσο πολύ στα πόδια τους… Όμως να που σιγά σιγά καταφέρνει και αυτός να κερδίσει την προσοχή τους, προσπαθώντας να τους αντιγράψει, να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα που έκαναν εκείνοι, αποζητώντας την επιβράβευση και την αποδοχή τους.
Και πραγματικά υπάρχουν στιγμές που οι “μεγάλοι” έχουν όρεξη να παίξουν μαζί του και να του δείξουν πως να κάνει και αυτός κάτι σημαντικό για αυτούς (όπως τον εντυπωσιακό πανηγυρισμό μετά το γκολ…). Και αν τα καταφέρει, δείχνουν τόσο χαρούμενοι και περήφανοι που του έμαθαν κάτι και αυτός το κατάλαβε και το έκανε σωστά! Και με φωνάζουν να τον θαυμάσω κι εγω μαζί… Και αυτές είναι οι στιγμές που δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, στιγμές μοναδικές, ειλικρινείς, ανεπανάληπτες.
Όμως αυτό που περισσότερο από όλα με καθηλώνει όταν παρατηρώ αυτές τις δικές τους στιγμές είναι το πρόσωπο του μικρού μου, που λάμπει ολόκληρος από χαρά και ενθουσιασμό που οι “μεγάλοι” ασχολούνται μαζί του! Αντιγράφει κάθε τους λέξη και κάθε τους κίνηση και χοροπηδάει εξτασιασμένος, ακολουθώντας τους σε κάθε βήμα και ξεχνώντας για λίγο τη μαμά, το μπαμπά, την κούραση, την νύστα του… Γιατί είναι και αυτός “μεγάλος” και τα καταφέρνει και ακούει τα μπράβο και νοιώθει μέρος της ομάδας. Και είναι αλήθεια ο πιο πιστός ακόλουθος, ο πιο φανατικός θαυμαστής των μεγάλων του αδερφών, που στα μάτια του φαντάζουν σούπερ ήρωες… Και αυτές οι στιγμές είναι για μένα μαγικές και λυτρωτικές μαζί, διώχνοντας για λίγο κάθε σκοτούρα και έννοια της ζωής των ενηλίκων…