Παρά το γεγονός ότι τα πράγματα γύρω μας εξελίσσονται και προχωρούν, έχουμε ακόμα κάποια στερεότυπα τα οποία μας ακολουθούν και από τα οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Ένα από αυτά είναι ότι οι άντρες είναι πιο σκληροί και «δυνατοί». Παρότι θέλουμε να πιστεύουμε ότι σαν κοινωνία έχουμε αφήσει πίσω μας τέτοιου είδους αντιλήψεις, στην πραγματικότητα ακόμα μας στοιχειώνουν. Οι άντρες δεν κλαίνε, οι άντρες δε φοβούνται, οι άντρες δεν είναι συναισθηματικοί, οι άντρες δεν έχουν ευαισθησίες.
Πόσο άδικο και πόσο βαρύ φορτίο είναι για έναν άντρα να κουβαλάει όλα αυτά ώστε να θεωρείται ένας κλασικός «Άντρας»;
Μα φυσικά και οι άντρες κλαίνε και φοβούνται και έχουν ευαισθησίες και ανησυχίες. Και φυσικά χρειάζονται και εκείνοι κατανόηση και χάδια και αγκαλιές και τρυφερότητα και κάποιον να τους ακούει και να τους συμπαραστέκεται.
Όταν γεννιέται το μωρό τους στην πραγματικότητα είναι πιο απροετοίμαστοι για τον ερχομό του, από τη μαμά, η οποία έχει 9 μήνες στη διάθεσή της να συνδεθεί μαζί του. Παρ’ όλα αυτά όλοι περιμένουν ότι τα πατρικά του ένστικτα θα τον καθοδηγήσουν.
«Ένας μπαμπάς αντέχει τις δυσκολίες που μπορεί να παρουσιαστούν και μπορεί ν’ ανταπεξέλθει και να λύσει όλα τα προβλήματα που αφορούν στην οικογένειά του». Πόσο άδικο είναι να πιστεύουμε πως ένας μπαμπάς δε θα φοβηθεί για το παιδί του, δε θα τρομάξει και δε θ’ ανησυχήσει τόσο όσο μια μαμά.
Ένας άντρας χρειάζεται όσο και μια γυναίκα την κατανόηση, τη συντροφικότητα και την αγάπη από τον άνθρωπο που έχει επιλέξει και τον έχει επιλέξει να είναι δίπλα του.
Χρειάζεται κι εκείνος σε δύσκολες ώρες και όταν το έχει ανάγκη, μια αγκαλιά και να του πει κάποιος πως όλα θα πάνε καλά και πως δε χρειάζεται να είναι πάντα ο δυνατός και αυτός που αντέχει. Έχει και εκείνος ν’ αντεπεξέλθει σε πολλαπλούς ρόλους στη ζωή του, στου πατέρα, του συντρόφου, του επαγγελματία, του φίλου και πολλούς άλλους.
Άλλωστε πόσες φορές λέμε ότι οι άντρες είναι σαν μεγάλα παιδιά; Αυτό σημαίνει πως χρειάζονται κι εκείνοι τρυφερότητα και τη στήριξή μας. Μην το ξεχνάμε!