Πριν απο λίγες μέρες έτυχε να περιμένω στην ουρά ενός καταστήματος με μια άλλη μαμά διδύμων. Ήμουν μαζί με τα παιδιά, τα οποία με τη γνωστή ανυπομονησία που τα διακρίνει, έτρεχαν γύρω γύρω και με ρωτούσαν πότε θα τελειώσω για να πάμε στο σπίτι. Η μαμά που περίμενε στην ουρά πίσω από μένα είχε τα δίδυμα μωρά της στο καρότσι.
“Συγγνώμη τα παιδιά σας είναι δίδυμα;”, με ρώτησε μετά από λίγο.
“Ναι, τα δύο μεγάλα είναι δίδυμα”, της απάντησα.
“Και τα δικά μου είναι δίδυμα αγόρια”, μου είπε με ένα χαμόγελο αλλά και με την κούραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Κοίταξα τα μωράκια μέσα στο καρότσι, πρέπει να ήταν πέντε – έξι μηνών, και τα δύο σε ένα βαθύ, ήρεμο ύπνο. Απομακρύνθηκα για να μην τα ξυπνήσω. Την καταλάβαινα…
Η μαμά είχε ένα έντρομο βλέμμα, μήπως και ξυπνήσουν τα δίδυμα πριν τελειώσει τις δουλειές της. Πόσο γνώριμο μου φάνηκε αυτό το συναίσθημα… Αυτή η βιασύνη να γίνουν όλα γρήγορα, να προλάβω, πάντα με μια αγωνία και με το άγχος μην τυχόν κάποιος περίεργος περαστικός ξυπνήσει τα μωρά.
Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι όταν βλέπω ανθρώπους να σκύβουν πάνω από κοιμισμένα μωρά στα καρότσια και λες και βάζουν τη δυνατότερη φωνή τους, καταφέρνουν να τα ξυπνήσουν. Άραγε δεν πέρασαν ποτέ από αυτή τη φάση; Και αν δεν έχουν δικά τους παιδιά, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι τη στιγμή που ένα, πόσο μάλλον δύο μωρά κοιμούνται, καλό είναι να τα αφήσεις στην ησυχία τους, κι αυτά και τη μαμά τους που προσπαθεί να κάνει μια βόλτα ή να τελειώσει τις δουλειές της με μια σχετική ηρεμία;
Θυμάμαι όταν τα δίδυμα αγόρια μου ήταν ακόμη μηνών, είχα πάει μόνη μου με το καρότσι σε κάποιο από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα της Αθήνας για να κάνω κάποια ψώνια που έπρεπε να γίνουν. Είχα κάνει έναν καταπληκτικό προγραμματισμό, είχα φύγει από το σπίτι ακριβώς την ώρα που έπρεπε, έτσι ώστε τα μωρά να είναι ταϊσμένα και να κοιμηθούν στη διαδρομή. Πράγματι τους πήρε ο ύπνος μέσα στο αυτοκίνητο και, όπως συνήθιζαν, δεν ξύπνησαν κατά τη μεταφορά τους από το αυτοκίνητο στο διπλό καρότσι. Δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά που ήμουν στα μαγαζιά και δεν είχα ακόμη ψωνίσει τίποτα, γιατί χάζευα τις βιτρίνες, κάνοντας όνειρα για το καλοκαίρι που θα ερχόταν και θα είχα χάσει τα κιλά της εγκυμοσύνης!
Ξαφνικά μια κυρία, σχετικά μεγάλη σε ηλικία, με πλησίασε, ρωτώντας το γνωστό “δίδυμα είναι;”
“Ναι”, της απάντησα με ένα συγκρατημένο χαμόγελο, προσπαθώντας να κόψω τη συζήτηση και να φύγω.
Η κυρία όμως συνέχισε να με βομβαρδίζει με ασταμάτητες ερωτήσεις, αυτές τις γνωστές που κάνουν όλοι όταν βλέπουν δίδυμα μωρά μέσα στο καρότσι! Η τελευταία μάλιστα είναι αυτή που ακόμη και σήμερα όταν την ακούω εξοργίζομαι.
“Είναι από τα φυσιολογικά δίδυμα ή από τα άλλα;”, μου είπε. Μέσα στα νεύρα με το θράσος και την αδιακρισία μερικών ανθρώπων, της απάντησα βιαστικά ότι έπρεπε να φύγω, όμως η αδιάκριτη κυρία πρόλαβε να σκύψει επάνω στα μωρά και τραβώντας τις πιπίλες τους από το στόμα, μου είπε: “Πωπω, ολόιδια είναι! Για να δούμε και το στοματάκι τους χωρίς τους σιγαστήρες!”
Τα λόγια για το τι ακολούθησε είναι περιττά… Δύο μωρά μαζί να κλαίνε ασταμάτητα μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο, και μια μαμά στα πρόθυρα νευρικής κρίσης! Η κυρία που μάλλον φοβήθηκε λίγο με το βλέμμα μου απομακρύνθηκε βιαστικά. Και εγώ πέρασα ένα υπέροχο μισάωρο με τα μωρά να κλαίνε dolby surround και αφού δεν ηρεμούσαν με τίποτα, να προσπαθώ να βρω διαθέσιμο ασανσέρ, που να χωράει το διπλό καρότσι και άλλους δέκα επισκέπτες του εμπορικού κέντρου (γιατί κανείς δεν ήταν διατεθιμένος να μου παραχωρήσει τη θέση του, παρόλο που οι περισσότεροι με κοιτούσαν με μια λύπηση) για να κατέβω στο υπόγειο πάρκινγκ και να γυρίσουμε στο σπίτι μας.
“Αν χρειάζεσαι κάποια βοήθεια με τα μωρά, μπορώ να περιμένω”, είπα στη μαμά πίσω μου αφού τέλειωσα με τη δική μου δουλειά. Νομίζω ότι διαισθάνθηκε ότι την καταλαβαίνω, όπως μόνο οι γονείς διδύμων καταλαβαίνονται μεταξύ τους… Η μαμά τελείωσε και αυτή τη δουλειά της και τα μωρά ανενόχλητα συνέχισαν τον ύπνο τους!
Ακολουθήστε με το instagram και στο twitter για περισσότερες φωτογραφίες και ιστορίες από τα δίδυμά μου και μοιραστείτε και εσείς τις εμπειρίες σας στο info@mytwins.gr!