Παροτρύνουμε τα παιδιά μας να μας λένε πώς νιώθουν, ό,τι κι αν είναι αυτό. Και εμείς τρέχουμε στο μπάνιο για να βάλουμε τα κλάματα, μη τυχόν και μας δουν. Κάτι δεν πάει καλά εδώ…
Μπορεί η μητρότητα να μας έχει χαρίσει το δώρο της ευτυχίας, υπάρχουν όμως φάσεις στη ζωή μας που… μάς ρίχνουν κάτω, ενίοτε στα πατώματα. Τότε που το χαμόγελο δεν βγαίνει αβίαστα, πρέπει να το προσπαθήσεις, ή να έχεις κάνει μερικά μαθήματα σε σχολή υποκριτικής. Είναι η περίοδος που άφησες τα παιδιά σπίτι για να επιστρέψεις στη δουλειά μετά από πολύ καιρό. Είναι το αφεντικό σου που σου σπάει τα νεύρα. Είναι εκείνοι οι λογαριασμοί στο ψυγείο, μήνες απλήρωτοι. Είναι τόσα και τόσα που μπορούν να φέρουν τα δάκρυα στα μάτια σου. Κι όμως, τα σκουπίζεις, ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπο και μπαίνεις και πάλι στο ρόλο της χαρούμενης μαμάς. Τα παιδιά δεν πρέπει να σε βλέπουν στεναχωρημένη. Ή μήπως όχι;
Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το να υποκρίνεσαι ότι είσαι χαρούμενη δεν κάνει καλό στα παιδιά σου. Το να κρύβουμε τα αληθινά μας συναισθήματα παρακωλύει την εξέλιξη του ισχυρού δεσμού μεταξύ γονιού και παιδιού. Το να μην είμαστε αυθεντικές μπερδεύει τα παιδιά, από τη στιγμή που ακριβώς αυτό ζητάμε από εκείνα.
Η έρευνα επιβεβαιώνει ότι δεν χρειάζεται να καταπιέζουμε τα αρνητικά μας αισθήματα και ότι ο συναισθηματικός χειρισμός κάνει κακό σε όλους, μαμάδες και παιδιά.
Την επόμενη φορά μπορείς να πάρεις τα δίδυμά σου αγκαλιά και να τους πεις με απλά λόγια το πώς νιώθεις, π.χ. «Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα στη δουλειά και νιώθω λίγο στεναχωρημένη τώρα». Να είστε σίγουρες ότι θα σας καταλάβουν και θα σας σκουπίσουν και τα δάκρυα. Σε λίγα λεπτά θα γελάτε όλοι μαζί, με γέλιο αυθεντικό, βγαλμένο από την καρδιά!