Ο Σεπτέμβριος τελειώνει και εγώ αυτές τις μέρες αισθάνομαι λίγο σαν να κοντεύει να βγει ο χειμώνας, αλλά να μην τελειώνει. Λες και ο μήνας (και βάλε…) που ήμουνα διακοπές έχει περάσει προ πολλού και είναι ήδη μια μακρινή ανάμνηση.
Θα μου πεις, ο Σεπτέμβριος δεν είναι εύκολος μήνας. Είναι μήνας προσαρμογής για μικρούς και μεγάλους. Να μπούμε πάλι σε πρόγραμμα, να θυμηθούμε να ξυπνάμε νωρίς νωρίς, να ετοιμαζόμαστε στην ώρα μας, να διαβάζουμε και η λίστα με τις υποχρεώσεις τελειωμό δεν έχει.
Είναι ο μήνας των γιατρών. Πριν ακόμη κάνω παιδιά, πάντα τον Σεπτέμβριο κανόνιζα όλα τα ραντεβού στους γιατρούς και τις εξετάσεις. Το ίδιο κάνω πια κάθε χρόνο και για τα παιδιά, οπότε τα απογεύματά μας είναι κάτι μεταξύ διαβάσματος, προπόνησης, οδοντίατρου, ε… και λίγο δουλειάς (βλ. “περιμένετε, να απαντήσω μόνο σε αυτό το mail και φύγαμε!”)
Όλα αυτά μαζί, το τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα, βάλε και τα έξοδα που συνεπάγονται (μόνο τα σχολικά φτάνουν!), αγριεύει η διάθεση μερικές φορές….
Οι φωνές δεν μου αρέσουν. Ποτέ δεν μου άρεσε να μου φωνάζουν (σε ποιον αρέσει άλλωστε;) και πάντα προσπαθώ να μην φωνάζω και εγώ στα παιδιά μου, να έχω υπομονή, ψυχραιμία και να βρίσκω τρόπους να επικοινωνώ χωρίς εντάσεις. Δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί τα παιδιά είναι παιδιά και λειτουργούν σε άλλη συχνότητα. Πιο αργή, πιο χαλαρή, πιο γελαστή! Προσπαθώ όμως. Αλλά κάποιες φορές απλά δεν γίνεται… Γιατί έρχεται εκείνη η στιγμή που τελειώνει η υπομονή, που χρειάζεται μια πιο δυνατή φωνή για να ταρακουνηθούν και να σε παρακολουθήσουν, που δεν βλέπεις καμία άλλη επιλογή, που η φωνή σου βγαίνει αυθόρμητα, ακόμη και αν προσπαθείς να την καταπιείς.
Ο Σεπτέμβριος είναι ένας τέτοιος μήνας για μένα. Που δεν έχω αντοχές. Μάλλον γιατί εγώ δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα με το τέλος του καλοκαιριού. Άντε να βάλω τα παιδιά σε πρόγραμμα και να τους πείσω ότι οι διακοπές τελείωσαν, όταν τη μισή μέρα παραπονιέμαι ότι κρυώνει ο καιρός και φεύγει το καλοκαίρι! Και κάπου εκεί, να τη και η φωνή, αυτή που μόλις βγει, το ίδιο δευτερόλεπτο λες από μέσα σου “τώρα γιατί φώναξες;”
Και γίνομαι… θυμός.
Τα αγόρια δεν είχαν και πολλή όρεξη για διάβασμα και με τα πολλά άρχισα να φωνάζω και να απειλώ. “Δεν θα πάτε προπόνηση αν δεν διαβάσετε (στο δικό μας σπίτι αυτή είναι η μέγιστη τιμωρία), θα σταματήσετε το ποδόσφαιρο αν δεν συγκεντρωθείτε (σε αυτή την ατάκα απλά γελάνε), δεν θα δείτε τους φίλους σας το Σαββατοκύριακο (εκεί κάτι γίνεται…)”. Τότε έρχεται προς το μέρος μου ο μικρός μου, ο Άρης που παρακολουθεί από το δωμάτιό του. Κρατάει στο χέρι του ένα ξυλάκι με ένα θυμωμένο μουτράκι κολλημένο επάνω και μου λέει με παράπονο “μαμά, τώρα είσαι θυμός;”. Πριν προλάβω να απαντήσω, μου δείχνει το ξυλάκι με τη χαρούμενη φατσούλα που κρατάει στο άλλο χέρι και μου λέει: “Θέλω να είσαι χαρά, όπως τις άλλες φορές!”
Κάπου εκεί χαμογελάω, τον παίρνω μια αγκαλιά, ηρεμώ και σκέφτομαι πόσα πράγματα καταλαβαίνουν τα μικρά παιδιά. Και πώς αναγνωρίζουν τα διαφορετικά συναισθήματα με ένα απλό, αλλά τόσο σημαντικό παιχνίδι που έμαθαν στο σχολείο. Με τις τέσσερις φατσούλες, τη χαρά, τη λύπη, το θυμό και το φόβο.
Που θα πάει, θα περάσει ο μήνας της προσαρμογής και θα συνηθίσουμε όλοι τη φθινοπωρινή ρουτίνα μας. Εξάλλου πάντα βρίσκουμε τρόπους να ξεφεύγουμε λίγο, να αλλάζουμε εικόνες, να χαλαρώνουμε!
Άντε ας το πω τώρα για να το ακούω… Καλό Φθινόπωρο! Ήρθε.