Οκτώβρη ακόμη εδώ είσαι; Άντε να φεύγεις σιγά σιγά…
Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περασμένες εβδομάδες ήταν μάλλον από αυτές που δεν τις χαρακτηρίζεις και ευχάριστες! Χωρίς να γίνει κάτι ιδιαίτερα σοβαρό, μόνο μικρές αναποδιές που αρκούν για να σου χαλάσουν τη διάθεση. Ένα κινητό που πέφτει και σπάει, έχοντας κλείσει μόνο έξι μήνες ζωής, ένα αυτοκίνητο που χρειάζεται συνεργείο και πολλές, πάρα πολλές μικρές αναποδιές και καθυστερήσεις στη δουλειά (με ότι αυτό συνεπάγεται…). Φταίει ο ανάδρομος, μου είπε μια φίλη! Δεν ξέρω, πάντως σίγουρα κάτι γίνεται! Μα όλα μαζί;
Το αποτέλεσμα; Άγχος, κακή διάθεση και πολλή, πολλή δουλειά! Και ελάχιστος χρόνος για τα πιο σημαντικά ή καλύτερα για τους πιο σημαντικούς… Το τηλέφωνο και το tablet παίρνουν τη θέση του παιχνιδιού, μικρές, καθημερινές υποσχέσεις ξεχνιούνται και όλα γίνονται πρόχειρα και βιαστικά! Γιατί ο στόχος είναι να “τακτοποιηθούν” όλα όσο πιο γρήγορα γίνεται προκειμένου να απομονωθώ πάλι μπροστά στον υπολογιστή μου και να συνεχίσω τη δουλειά.
Ένα τέτοιο βράδυ πριν λίγες μέρες βάζω τα παιδιά για ύπνο και τα φιλάω βιαστικά για να τα καληνυχτίσω. “Μαμά, θα κοιμηθείς λίγο μαζί μας;”, μου λένε τα δίδυμα αγόρια μου με μια φωνή. “Δεν μπορώ αγάπες μου, καλύτερα μια άλλη μέρα που να μην έχετε σχολείο”, τους απαντώ βιαστικά. “Τι σχέση έχει βρε μαμά το σχολείο; Δεν ζητήσαμε να κοιμηθούμε πιο αργά, μόνο να κάτσεις λίγο εδώ, όπως κάποιες άλλες φορές”.
Αχ… μαχαιριά στην καρδιά…Οι φατσούλες τους ήταν νυσταγμένες και ήθελα να τους πάρω αγκαλιά και να κοιμηθούμε μαζί. Όμως η λογική μπήκε μπροστά και αρνήθηκα να τους κάνω το χατίρι. “Λοιπόν, η ώρα είναι εννιά και εγώ ακόμη πρέπει να δουλέψω, να μαγειρέψω για αύριο, να βάλω πλυντήριο και να φάω κάτι, που είμαι όλη μέρα νηστική”.
Τότε ο ένας από τους δυο, απογοητευμένος αλλά και θυμωμένος μου λέει: “Μαμά, από όλα αυτά που είπες, το μόνο σημαντικό είναι ότι πεινάς… Όλα τα άλλα μπορούν να γίνουν και αύριο! Γι´ αυτό πήγαινε να φας κάτι και έλα να κάτσεις λίγο μαζί μας”.
Και ξαφνικά, με αυτή την τόσο απλή και ειλικρινή κουβέντα ξεμπλόκαρα… Και κατάλαβα ποια είναι τα σημαντικά… και θυμήθηκα πως όλα είναι καλά, γιατί είμαστε εμείς καλά και έχουμε αυτές τις μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας που μας κάνουν τυχερούς και ευλογημένους! Και ξαφνικά δεν πεινούσα πια και δεν με πείραζε να γίνουν οι δουλειές μου τη επομένη… “Και αύριο μέρα είναι”, είπα και τρύπωσα μαζί τους κάτω από το πάπλωμα…