Οι γονείς των διδύμων ξέρουμε, ότι σε πολλές – αν όχι στις περισσότερες δίδυμες κυήσεις, τα μωρά μπορεί να γεννηθούν πρόωρα. Το θέμα της προωρότητας είναι μεγάλο και δυστυχώς στη χώρα μας δεν υπάρχει ένας επίσημος φορέας να προσφέρει την απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη στους γονείς που φέρνουν στον κόσμο πρώρα το ή τα μωρά τους.
Ανακάλυψα το blog 31ebdomodes και είχα τη χαρά να γνωρίσω την Κέλλυ που έχει τη δική της ιστορία προωρότητας να μοιραστεί, και με βάση αυτή να εκφράσει συναισθήματα αλλά και να δώσει χώρο σε άλλους γονείς να ανοιχτούν, να μοιραστούν, να επικοινωνήσουν.
Γράφει η Κέλλυ στην αρχική σελίδα…
Όταν ένα παιδί γεννιέται έχοντας συμπληρώσει μόνο 31 εβδομάδες κύησης – και όχι 37-40 που είναι το φυσιολογικό -, λέγεται πρόωρο. Όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα μπλογκ για πρόωρα μωρά. Είναι ένα μπλογκ για μαμάδες που γέννησαν πρόωρα μωρά. Όχι, λάθος. Είναι ένα μπλογκ για πρώτη-φορά-μαμάδες που έτυχε να γεννήσουν πρόωρα. Μπα! Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι τα συναισθήματα. Κάποιας που τυχαίνει να είναι μαμά και κάποτε γέννησε στις 31 (+3 ημέρες) εβδομάδες.
Διαβάζοντας στο blog της Κέλλυς, έπεσα πάνω σε μια ιστορία που με έκανε να δακρύσω, αλλά και να χαμογελάσω… στην ιστορία της Μίνας, μια ιστορία για τα δίδυμα κοριτσάκια της που γεννήθηκαν πρόωρα και σήμερα είναι 9 ετών…
Η ιστορία της Μίνας: Πάνε 9 χρόνια από τότε
Συνήθως λέω την ιστορία μου σαν να την έχω ακούσει από κάποιον άλλο. Τα μάτια μου τρέχουν και τα συναισθήματα με πλημμυρίζουν όταν διαβάζω ιστορίες ίδιες με την δική μου, μα όχι με τη δική μου… Ίσως γιατί τότε έκλαψα πολύ και σώθηκαν τα δάκρυά μου για μένα, έτσι πρέπει να έγινε, μα δεν θυμάμαι και σίγουρα να σας πω….
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες μόνο γεγονότα. Η προωρότητα έχει χαράξει στη μνήμη μου μόνο τα ασήμαντα και έχει κλέψει από αυτήν όλα τα σημαντικά…..
Θυμάμαι πότε μου είπαν πρώτη φορά ότι έχω εκλαμψία αλλά δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που τα παιδιά μου με είπαν μαμά……
Θυμάμαι την όψη που είχαν όταν πάλευαν να αναπνεύσουν, μα δεν θυμάμαι την όψη που είχαν όταν πάλευαν να με κάνουν να τα προσέξω…
Θυμάμαι τις φορές που έβγαλα το γάλα με το θήλαστρο και το άφησα μέσα στο μπουκάλι μέχρι να το χύσει ο άντρας μου ή η μαμά μου, μα δεν θυμάμαι τις φορές που πρωτοτάισα τις μικρές μου με το μπουκάλι στη μονάδα….
Θυμάμαι πώς είναι να μπαίνεις σε ένα άδειο παιδικό δωμάτιο, μα δεν θυμάμαι πως ήταν όταν έμπαινα και ήταν γεμάτο….
Θυμάμαι πώς είναι να τρέχεις με δύο πόρτ-μπεμπέ στα χέρια στους διαδρόμους του νοσοκομείου, μα δεν θυμάμαι πώς έτρεχα με τα παιδιά μου χέρι-χέρι….
Θυμάμαι πώς κάναμε φυσιοθεραπείες τρεις φορές την εβδομάδα για δύο περίπου χρόνια, μα δεν θυμάμαι πού και πότε πήγαμε διακοπές εκείνα τα χρόνια……
Θυμάμαι υπέρηχους, μαγνητικές, εγκεφαλογραφήματα, μα δεν θυμάμαι Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές και Πάσχα….
Θυμάμαι πότε και πώς γέννησα τη Σωτηρία και την Αμαλία μου, στην 28η εβδομάδα της κύησης, 860 γρ. και 1050 γρ. βάρος εισαγωγής στη μονάδα, με όλες τις πιθανότητες επιβίωσης εναντίον τους, μα ……
Μα δεν θυμάμαι πότε και πώς σε ενάμιση μήνα θα γίνουν εννέα χρονών, με όλες τις πιθανότητες επιβίωσης με το μέρος τους…. Αν υπάρχει το θαύμα του Θεού, εμείς το έχουμε σπίτι μας! Αλλά έχει πάρει κομμάτια της ψυχής μας η άβυσσος για να το κληρωθούμε……
Ασημίνα Κεφαλά
Πηγή: 31ebdomades.blogspot.gr/