Η Καίτη, μαμά δίδυμων κοριτσιών, μοιράζεται μαζί μας μια ιστορία καθημερινής τρέλας! Είναι γεγονός, ότι τα δίδυμα – ίσως και τα άλλα αδέρφια, αλλά σίγουρα πιο έντονα τα δίδυμα – έχουν μεταξύ τους ένα ανταγωνισμό, που εκδηλώνεται στο καθετί, μικρό και μεγάλο! Και είναι πολλές οι φορές, που εμείς οι γονείς, αφού δοκιμάζουμε διάφορες τακτικές, δεν ξέρουμε πραγματικά πώς να το αντιμετωπίσουμε! Και δεν είναι μόνο αυτό… είναι ότι αυτή η έντονη συνήθως συμπεριφορά, μας οδηγεί να προσέχουμε πάρα πολύ τις κινήσεις μας! Σε ποιον βάλαμε πρώτα πρωινό, ποιος μπήκε πρώτος για μπάνιο, ποιον πήραμε πρώτα αγκαλιά, έτσι ώστε την επόμενη φορά για το καθετί να “προτιμήσουμε” πρώτα το άλλο παιδί! Και η αλήθεια είναι – μεταξύ μας – ότι είναι λιγάκι κουραστικό… αλλά τι να κάνουμε!
Η ιστορία:
Το τελευταίο διάστημα στο σπίτι μας ακούγεται η φράση « Εγώ πρώτη». Τι σημαίνει αυτό;
Τα δίδυμα κοριτσάκια μου ανταγωνίζονται (ευτυχώς όχι σε μεγάλο βαθμό) για τη πρωτιά σε καθημερινά πράγματα. Ποια ντυθεί πρώτη, ποια θα χτενιστεί πρώτη, ποια θα κάνει μπάνιο πρώτη, ποια θα ανέβει τη σκάλα πρώτη, ποια θα φτάσει πρώτη από το δωμάτιο τους στη κουζίνα. Το αστείο είναι ότι δεν τίθεται ουσιαστικά θέμα πρωτιάς γιατί, είτε τα φτιάχνουν μόνες τους πχ. να ντυθούν οπότε δεν είναι ότι εγώ θα αναλάβω κάποια πρώτη να ντύσω, είτε καταλήγουν στο τέλος να πηγαίνουν μαζί χέρι χέρι.
Παρόλα αυτά κάθισα και διάβασα γιατί ψυχολόγος δεν είμαι, να πάρω κάποιες πληροφορίες γιατί συμβαίνει αυτό. Από όσα βρήκα, κατάλαβα ότι ο ανταγωνισμός υπάρχει παντού σε όλο το ζωικό βασίλειο (τι μόνο εμείς οι άνθρωποι θα είχαμε τη πρωτιά;!!!) και είναι φυσιολογική αντίδραση. Ότι στην ηλικία των 4 με 5 ετών ξεκινάει στα αδέρφια ο ανταγωνισμός (οι δικές μου είναι λίγο μικρότερες). Ο ανταγωνισμός από μόνος του δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Ο τρόπος που τον διαχειριζόμαστε και οι συνέπειες του μπορεί να είναι καλές ή κακές.
Εγώ και ο μπαμπάς προσπαθούμε να μην ξεχωρίζουμε καμία, να περνάμε, όσο είναι εφικτό, χρόνο και ξεχωριστά με τη καθεμία και να επεμβαίνουμε διακριτικά όταν η κατάσταση γίνεται έντονη.
Υπάρχουν, όμως, στιγμές που το « εγώ πρώτη» συμβαίνει σε καταστάσεις που εμάς μας φαίνονται ασήμαντες και σκέφτεσαι τι να απαντήσεις. Τι θα πεις;
Αυτός που πρόλαβε; Και αν προλαβαίνει πάντα ο ένας;
Μαζί ή ταυτόχρονα; Και πως θα μάθουν ότι στη ζωή κάνουμε και μόνοι μας πράγματα και κάποιος μπορεί να είναι καλύτερος ή γρηγορότερος;
Αυτός που είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος; Στα δίδυμα, τρίδυμα, πως και γιατί, για τα λίγα λεπτά διαφοράς;
Δεν έχει νόημα ποιος θα το κάνει πρώτος; Μα, κάποιες φορές πρέπει να υπάρχει πρώτος.
Σημασία έχει η προσπάθεια; Αυτή είναι καλή απάντηση αλλά δεν μπορεί να το πεις όταν σου λένε «εγώ θα πατήσω πρώτη το κουμπί του ασανσέρ». Τι να πω, σημασία έχει που προσπάθησες να πατήσεις το κουμπί;
Να διακωμωδήσεις το « εγώ πρώτη»; Λέγοντας εγώ είμαι τελευταία, ζήτω!! Το έχω κάνει και με κοίταζαν αρχικά έκπληκτες και μετά γέλασαν.
Νομίζω πως ανάλογα με τη περίσταση απαντάς. Εγώ δεν έγραψα το κείμενο για να δώσω απαντήσεις πως αντιμετωπίζουμε τον αδερφικό ανταγωνισμό, αλλά να μοιραστώ εμπειρίες. Φαντάζομαι ότι οι περισσότερες μαμάδες και μπαμπάδες έχετε αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Με χαρά μου να διαβάσω τις δικές σας εμπειρίες.
Καίτη