«Γιατί δεν βάζετε τα παιδιά σε ίδρυμα; Είστε τόσο εγωιστές!»: Αυτό άκουγαν συνέχεια από φίλους και συγγενείς ο Mark και η Annie Montague, οι οποίοι αποφάσισαν να κρατήσουν τα αυτιστικά δίδυμά τους στο σπίτι αντί να τα πάνε σε ίδρυμα.
Γιατί αυτό θεώρησαν ότι ήταν το καλύτερο για τον Samuel και τον Jacob, που τώρα είναι 11 ετών. Είχαν δίκιο;
Τα δίδυμα αδέρφια διαγνώστηκαν με αυτισμό στην ηλικία των 2 ετών.
«Δεν αντιδρούσαν σε τίποτα», θυμάται η μαμά τους. «Ούτε καν στο άκουσμα ενός μεγάλου θορύβου. Δεν παίρναμε τίποτα από αυτούς. Ήταν σαν να μην μας αγαπάνε».
Η συμπεριφορά των αγοριών έγινε γρήγορα επιθετική και αυτοκαταστροφική. Τσακώνονταν, χτυπιούνταν, έριχναν φαγητά και περιττώματα στους τοίχους, άνοιγαν τρύπες στις πόρτες ενώ συχνά έφευγαν από το σπίτι και οι γονείς τους τούς έψαχναν απελπισμένοι…
«Ζητήσαμε βοήθεια και όλοι μας έλεγαν να τα παρατήσουμε. Και όχι μόνο οι ειδικοί. Και οι φίλοι και η οικογένειά μας», λέει ο πατέρας. «Όλοι μας έλεγαν ότι αυτό ήταν το καλύτερο για τα παιδιά (σ.σ. να τα βάλουν σε κάποιο ίδρυμα) και ότι έπρεπε να το αποδεχτούμε».
Και συνεχίζει: «Μέχρι και ότι είμαστε εγωιστές μάς κατηγόρησαν γιατί θέλαμε να κρατήσουμε τα παιδιά μαζί μας. Γιατί θα ήταν πιο ευτυχισμένα έτσι από ό,τι σε ένα ίδρυμα».
Μια μέρα το ζευγάρι ξεκίνησε με το αυτοκίνητο να επισκεφτεί ένα ίδρυμα. Η διαδρομή ήταν μεγάλη. Ήταν η πρώτη φορά από τότε που απέκτησαν τα παιδιά που είχαν χρόνο μόνοι τους. Και μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν. Δεν είχαν κανέναν να τους λέει τι να κάνουν. Και οι δυο τους ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να το κάνουν. Δεν μπορούσαν να αφήσουν τα παιδιά τους.
Το ζευγάρι διάβασε, έψαξε, ρώτησε και τελικά έμαθε για μια πρωτοποριακή μελέτη- The Son-Rise Program-που δημιούργησαν οι γονείς ενός αυτιστικού παιδιού, που θεραπεύτηκε τη δεκαετία του 1970. Το πρόγραμμα αυτό διδάσκει τους γονείς να συμμετέχουν στις συμπεριφορές των παιδιών τους, και όχι να προσπαθούν να τις αλλάξουν.
Οι γονείς πήραν υποτροφία και πήγαν στην Αμερική για ειδική εκπαίδευση. Και όπως λένε, τα μαθήματα τους οδήγησαν σε «θαύματα» για τα παιδιά τους.
«Δεν φεύγουν από το σπίτι πια, δεν τσακώνονται, κάθονται στο τραπέζι και τρώνε το βραδινό τους. Έχουμε δύο παιδιά που είναι γεμάτα χαρά και αγάπη!»
Δυο γονείς που δεν τα παράτησαν, δεν απελπίστηκαν. Έγιναν οι ίδιοι ειδικοί και κράτησαν τα αυτιστικά παιδιά τους στο σπίτι, μέσα στην αγάπη και τη ζεστασιά, αλλάζοντας για πάντα τη ζωή τους!