Δεν μπορεί, αν είσαι μαμά έχεις νιώσει αυτή την ανάγκη. Την ανάγκη αυτών των λίγων, μικρών δικών σου στιγμών.
Αυτές τις στιγμές που έχει τόση ησυχία που δεν ξέρεις τι να την κάνεις. Και που όταν έρχονται, περνάνε τόσο γρήγορα…
Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, η αλήθεια είναι ότι έχω την ευκαιρία να απολαμβάνω δικές μου στιγμές πιο συχνά απ’ ότι παλιότερα. Ίσως το γεγονός ότι έχω αγόρια μόνο, βοηθάει σε αυτό. Γιατί συνήθως θέλουν να είναι όλα μαζί και επίσης θέλουν πολύ να κάνουν πράγματα μαζί με τον μπαμπά τους. Γιατί εγώ είμαι και λίγο “άμπαλη”, μου λένε καμιά φορά με το πιο πονηρό ύφος που διαθέτουν. Ενώ με τον μπαμπά τους παίζουν αλλιώς, μιλάνε αλλιώς, κάνουν τα δικά τους αστεία. Και δεν σας κρύβω ότι αυτή την τόσο ζεστή σχέση που έχουν αναπτύξει, την χαίρομαι και την καμαρώνω.
Αλλά ας πάω πίσω στις μικρές, δικές μου στιγμές. Τις στιγμές μοναξιάς, που έχω τόση ανάγκη, ακόμη και για να μην κάνω τίποτα, απλά να χαζεύω τον ήλιο και να σκέφτομαι. Τις στιγμές που διαβάζω ένα βιβλίο. Πόσο περισσότερες ήταν αυτές οι στιγμές παλιότερα. Από τότε που έγινα μαμά, η στοίβα με τα βιβλία που θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω όλο και μεγαλώνει στο κομοδίνο μου. Πέντε με δέκα λεπτά αντέχω το βράδυ και μετά κλείνουν τα μάτια μου.
Όταν λοιπόν μπορώ να απολαύσω λίγες ώρες μοναξιάς, ένα καλό βιβλίο είναι πάντα στην τσάντα μου. Όπως την προηγούμενη Κυριακή, που παραδόξως δεν είχαμε συγκεκριμένο πρόγραμμα (βλ. προπόνηση, αγώνες, παιδικά πάρτυ). Ο καιρός ήταν Ανοιξιάτικος, άρα υπέροχος και έτσι πρότεινα να κάνουμε ένα πικνίκ. Στην δική μου οικογένεια, μπάλα να υπάρχει και χώρος για παιχνίδι. Η ιδέα μου λοιπόν φάνηκε σε όλους φανταστική. Ευτυχώς μένουμε ούτως ή άλλως στην εξοχή, οπότε δεν χρειάστηκε καν να απομακρυνθούμε πολύ για να βρούμε ένα καταπράσινο πάρκο, ιδανικό για παιχνίδι. Δεν χρειαζόμασταν τίποτα άλλο, εκτός από το καλάθι του πικνίκ με τα αγαπημένα μας σνακ.
Εκεί, στο απέραντο πράσινο, πέρασα μια ώρα ατέλειωτης ηρεμίας. Ενώ τα παιδιά έπαιζαν μπάλα με τον μπαμπά τους, διάβασα το βιβλίο μου και άφησα τις σκέψεις μου να με ταξιδέψουν για λίγο. Ονειρεύτηκα καλοκαιρινές διακοπές. Αλήθεια πότε πέρασε ο Χειμώνας;
Λίγες μέρες μετά. Σήμερα πήγε ο άντρας μου τα παιδιά στην προπόνηση. Αν μείνω σπίτι θα κάνω δουλειές, σκέφτηκα… Πήρα πάλι το βιβλίο μου και το καλάθι του πικνίκ με φρέσκα φρούτα και μερικά από τα φρεσκοψημμένα, λαχταριστά τυροπιτάκια κουρού κλασσικά της alfa, που έφτιαξα βασικά στα παιδιά για μετά την προπόνηση, και πήγα στο νέο μου αγαπημένο σημείο μοναξιάς. Έτσι το ονόμασα. Και από εδώ σας γράφω και αυτό το blog post.
Για να βρείτε και εσείς το δικό σας αγαπημένο μέρος μοναξιάς και να το απολαμβάνετε όσο πιο συχνά μπορείτε.
Με αγάπη,
Εύη