Οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε στα δίδυμα ως δύο ξεχωριστά παιδιά που έτυχε να γεννηθούν την ίδια μέρα. Ο ρόλος μας ως γονείς είναι να βοηθήσουμε το κάθε παιδί να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί ως μοναδικό και ξεχωριστό άτομο.
1. Σκεφτόμαστε τα παιδιά μας ως δύο μοναδικά άτομα αντί για «τα δίδυμα!» ή 2 μισά του ενός, από τη στιγμή ακόμη που μαθαίνουμε ότι περιμένουμε δύο παιδιά – ώστε να το κάνουν και τα ίδια αλλά και οι γύρω μας.
2. Αποδεχόμαστε ότι το κάθε μας παιδί μας δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα αντί να νιώθουμε ενοχές για αυτό. Συχνά αντιδρούμε διαφορετικά στη διαφορετική ιδιοσυγκρασία και τις απαιτήσεις του κάθε παιδιού. Έτσι και αλλιώς η συμπεριφορά των παιδιών αλλάζει διαρκώς, άρα θα αλλάζουν και οι αντιδράσεις μας προς αυτά. Η σχέση μας με το κάθε παιδί είναι ρευστή και μεταβλητή.
3. Δίνουμε χρόνο στο κάθε παιδί ξεχωριστά ώστε να μπορεί να δεθεί μαζί μας και να δημιουργήσει ισχυρό δεσμό. Περνώντας χρόνο με το κάθε μας παιδί, μας βοηθά να διαμορφώσουμε ιδιαίτερη σχέση μαζί του και να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του. Ας αφιερώσουμε το 100% της προσοχής μας στο ένα παιδί σε ένα χώρο όπου θα είμαστε οι δυο μας μόνο. Όταν πάμε βόλτα σκόπιμο είναι να είναι μονό το καρότσι 9αν το χρησιμοποιούμε ακόμη) ώστε να είμαστε οι δυο μας μόνο. Για να δημιουργήσουμε ισχυρό δεσμό με το κάθε παιδί είναι σημαντικό να γνωρίσουμε το κάθε ένα μόνο του και χωρίς να το συγκρίνουμε με το αδελφάκι του. Ταυτόχρονα, νιώθουμε λιγότερες ενοχές επειδή δεν προσπαθούμε να ανταποκριθούμε ταυτόχρονα στις ανάγκες και των δύο παιδιών.
4. Δε συγκρίνουμε τα δίδυμα μεταξύ τους.
Τα δίδυμα ξεκινούν τη ζωή τους από το ίδιο μέρος, την ίδια χρονική στιγμή όμως αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να πάνε στην ίδια κατεύθυνση. Όπως δεν πρέπει να συγκρίνουμε τα αδέλφια, έτσι δεν πρέπει να συγκρίνουμε και τα δίδυμα. Έχουν ανάγκη να τα γνωρίσουν οι γονείς τους ως οντότητες και όχι ως κομμάτια μιας μονάδας. Οι ταμπέλες δε φεύγουν εύκολα και όταν χρησιμοποιούνται από τους γονείς, μετά τις ασπάζονται και οι συγγενείς και οι φίλοι καθώς και τα ίδια τα παιδιά, με αποτέλεσμα να καθορίζονται από αυτές. Ανακαλύπτουμε και σεβόμαστε το κάθε παιδί ξεχωριστά. Αν και μπαίνουμε σε πειρασμό να συγκρίνουμε τα παιδιά μας, ας το δούμε σαν ευκαιρία για να αντιληφθούμε τη διαφορετικότητά τους.
5. Ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να έχουν τις δικές τους φιλίες και ενδιαφέροντα ώστε να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και να αναπτυχθούν τόσο προσωπικά όσο και κοινωνικά. Έχοντας ενδιαφέροντα, εμπειρίες και φιλίες χωριστά από το δίδυμο αδελφάκι τους, βοηθά τα παιδιά να καθορίσουν και να προσδιορίσουν τον εαυτό τους ως άτομα, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για την ανάπτυξή τους.
6. Δε βασιζόμαστε στα δίδυμα ως μόνιμο στήριγμα του αδελφού τους.
Όλα τα παιδιά, ακόμα και αυτά που έχουν πολύ στενές σχέσεις με το αδελφάκι τους, χρειάζονται προσοχή, καθοδήγηση και υποστήριξη από τους γονείς τους – και όχι από τα αδέλφια τους. Κάθε παιδί χρειάζεται να δεθεί με τους γονείς του που θα φροντίσουν τις ανάγκες του και θα το υποστηρίζουν. Συχνά τα δίδυμα δένονται πολύ μεταξύ τους επειδή είναι δύσκολο να δημιουργήσουν ισχυρό δεσμό με τους γονείς τους (λόγω έλλειψης χρόνου). Ο χρόνος που περνούν μεταξύ τους τα αδέλφια, δεν αντικαθιστά την ανάγκη για το χρόνο με τους γονείς.
Το άρθρο είναι βασισμένο στο βιβλίο «Raising emotionally healthy twins» της Joan Friedman.