Πριν κάνω παιδιά και μιας και δεν είχα καμία απολύτως σχέση με άλλες οικογένειες που είχαν παιδιά, ήμουν από τους ανθρώπους που μπορεί να ενοχλούνταν λίγο (έως αρκετά) στα καφέ και στα εστιατόρια, όταν γύρω μου υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν, φώναζαν και μιλούσαν ιδιαιτέρως δυνατά. Ναι, το παραδέχομαι, αλλά ευτυχώς δεν ήμουν απ’ αυτούς που έφταναν στο σημείο να κάνουν περίεργους μορφασμούς ή ακόμη και παρατήρηση στους γονείς! Απλώς το σχολίαζα διακριτικά στην παρέα μου και στα πολύ δύσκολα, μπορεί να έφευγα και λίγο πιο βιαστικά!
Σήμερα που έχω τρία παιδιά, όταν εμείς με φίλους – που και εκείνοι έχουν παιδιά φυσικά! – βγαίνουμε έξω για καφέ ή φαγητό, πολλές φορές γινόμαστε εμείς το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των γύρω τραπεζιών και μάλλον με όχι ιδιαίτερα θετικό τρόπo… Γιατί τα παιδιά, και πόσο μάλλον τα αγόρια, έχουν μια αστείρευτη ενέργεια όλη την ημέρα! Ας είναι καλά τα δύο μπολ cheerios και cookie crisp που τρώνε κάθε πρωί! Τα παιδιά δεν μπορείς να τα καθίσεις για πολλή ώρα σε μια καρέκλα ούτε πρόκειται να περιμένουν υπομονετικά μέχρι να έρθει το φαγητό τους. Οπότε κάποιες φορές, μαζί με τους γύρω μας, κουραζόμαστε και εμείς οι ίδιοι και αφού φάμε γρήγορα, μαζεύουμε τα πράγματά μας και φεύγουμε.
Οπότε πλέον έχουμε καταλήξει ότι για να πάμε κάπου οικογενειακώς, θα πρέπει να υπάρχει ο κατάλληλος χώρος για να κινηθούν τα παιδιά με ασφάλεια και να μπορούν να παίξουν μέχρι να πούμε δυο κουβέντες και εμείς οι μεγάλοι. Καλά, μην φανταστείτε ότι θα φάμε και γλυκό, τις περισσότερες φορές το ονειρευόμαστε στο δρόμο…
Αυτό όμως που γενικότερα διαπιστώνω όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και αποκτούν το δικό τους κοινωνικό κύκλο, είναι ότι τα Σαββατοκύριακά μας περιλαμβάνουν πια σχεδόν αποκλειστικά δραστηριότητες των παιδιών. Ποδοσφαιρικοί αγώνες, πάρτυ, συναντήσεις με φίλους από το σχολείο, περνάνε οι δύο μερούλες του Σαββατοκύριακου και δεν το παίρνουμε χαμπάρι!
Και είναι πραγματικά πολύ όμορφο να κάνεις πράγματα με τα παιδιά σου σαν οικογένεια και να απολαμβάνεις την παρέα άλλων φιλικών οικογενειών. Γιατί και εμείς περνάμε ευχάριστο και δημιουργικό χρόνο μαζί τους, δενόμαστε παραπάνω και το μυαλό ξεφεύγει λίγο από τη δουλειά και τις καθημερινές υποχρεώσεις.
Αλλά το σώμα μας που παραπονιέται; Που θέλει λίγο να χαλαρώσει; Και εκεί υπάρχουν κάτι στιγμές που αναρωτιέμαι πότε επιτέλους θα ξεκουραστώ… Πότε θα πάρω ένα φλιτζάνι καφέ να κάτσω στον καναπέ μου με τη φόρμα μου και να μην έχω να πάω πουθενά!
Και εκεί που τα σκέφτομαι όλα αυτά, βλέπω τους μικρούς μου υπερήρωες να τρέχουν ασταμάτητα πάνω κάτω, να πατάνε πάνω σε μελένια δαχτυλίδια και μπισκοτένια δημητριακά, να παίζουν, να σκαρφαλώνουν, να κυλιούνται, να πέφτουν και να σηκώνονται! Και εγώ από δίπλα γιατί ακόμη χρειάζονται αρκετή παρακολούθηση. Και σκέφτομαι σχεδόν με τύψεις…
Μήπως είμαι εγώ ο υπερήρωας; Πότε θα έρθει η Δευτέρα να ξεκουραστώ;