Αν ήταν στο χέρι μας θα θέλαμε έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο στον οποίο θα μεγάλωναν τα διδυμάκια μας ευτυχισμένα και χαρούμενα, συμφωνείτε;
Δεν θέλουμε να πληγωθούν, να πονέσουν, να νιώσουν άσχημα.
Κι όμως οι δυσκολίες είναι αυτές που θα τα κάνουν πιο δυνατά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει και να τις επιδιώκουμε.
Μπορούν όμως να διδαχθούν τόσα, αρκεί βέβαια να έχουν εμάς στο πλάι τους για να τους το θυμίζουμε.
Εάν κάποια μέρα γυρίσουν από το σχολείο και σας πουν:
«Μαμά, τσακωθήκαμε με τον Νίκο και τον Τάκη και δεν μας παίζουν», τι θα κάνετε;
Θα νευριάσετε, θα στεναχωρηθείτε ή ήρεμα και απλά θα τους μιλήσετε;
Καλύτερα να κάνετε το τελευταίο.
Εάν έχουν ήδη δεχτεί μια απόρριψη, αυτή των συμμαθητών τους, δεν έχουν ανάγκη από ακόμα μία.
Έχουν ανάγκη να νιώσουν αγάπη και ασφάλεια.
Σίγουρα τα διδυμάκια σας θα πληγωθούν λιγότερο από ένα παιδί που δεν έχει αδερφάκι και θα γυρίσει μόνο στο σπίτι, χωρίς κάποιον να παίξει.
Το ότι έχει ο ένας τον άλλον δεν σημαίνει ότι δεν θέλουν την αποδοχή των φίλων τους και το να νιώθουν αποδεκτοί σε μια ομάδα.
Μπορείτε να τους πείτε ότι κάτι παρόμοιο σας είχε συμβεί όταν ήσασταν μικρή (ή στον μπαμπά τους σε παιδική ηλικία), και ότι είχατε στεναχωρηθεί αλλά πέρασε πολύ γρήγορα. Και αλήθεια, το ίδιο θα γίνει και με αυτούς τώρα!
Μην τους πείτε: “Δεν πειράζει. Έχετε ο ένας τον άλλον”.
Αυτό το ξέρουν.
Προσπαθήστε να μάθετε τι συνέβη- μπορεί να πρόκειται για κάτι μηδαμινό (που στο μυαλό των παιδιών είναι τεράστιο) ή για κάτι πιο σοβαρό το οποίο πρέπει να συζητήσετε με τη δασκάλα ή τον διευθυντή του σχολείου.
Πάνω από όλα όμως δείξτε τους αγάπη και ότι καταλαβαίνετε το πώς νιώθουν- με αυτόν τον τρόπο χτίζεται η αυτοεκτίμησή τους και δυναμώνει η σχέση μεταξύ σας.