Και ποιος είναι τέλειος, συγγνώμη κιόλας! Άνθρωποι είμαστε και εμείς οι μαμάδες και τα λάθη είναι στο πρόγραμμα. Μόνο που κάποια, οκ, είναι μεγαλύτερα!
Αναγνώστριές μας μοιράζονται μαζί μας τη μεγαλύτερη γκάφα που έχουν κάνει. Μήπως έχετε κι εσείς να μας πείτε κάτι;
1.”Την πρώτη φορά που βγήκαμε βόλτα με τα διδυμάκια μας και τον 2 χρονο γιο μας ξέχασα να βάλω στην τσάντα τις πάνες τους. Καταλαβαίνετε ότι γυρίσαμε σπίτι όπως όπως και το αυτοκίνητο…μοσχομύριζε!”
2.”Όταν τα δίδυμα ήταν 4 μηνών, βρισκόμασταν σε μια ταβέρνα και το ένα έκανε έναν εμετό, ξέρετε από αυτές τις ρουκέτες, που εκτοξεύονται ξαφνικά και τα κάνουν όλα χάλια. Το θέμα είναι ότι δεν τους είχα πάρει αλλαξιές μαζί. Περιττό να σας πω πώς μας κοίταζαν από τα διπλανά τραπέζια…Ξινή μας βγήκε η μπριζόλα! Βέβαια από τότε δεν ξεχνάω ποτέ να πάρω μαζί μου δεύτερα ρούχα”.
3.”Τα μικρά ήταν 5 μηνών και επειδή ήθελα να διπλώσω τα ρούχα που μόλις είχα μαζέψει, τα έβαλα μέσα στη λεκάνη των ρούχων πάνω στο κρεβάτι. Ήταν ζήτημα δευτερολέπτων να γυρίσει η λεκάνη και να πέσουν και τα δύο κάτω. Ευτυχώς είχα μοκέτα. Ένιωσα η χειρότερη μαμά του κόσμου!”
4.”Ήταν Χριστούγεννα και πηγαίναμε με το αυτοκίνητο στο χωριό του άντρα μου. Στη διαδρομή κάναμε μια στάση για να θηλάσω τα δίδυμά μου. Πήραμε μια ανάσα και συνεχίσαμε. Μισό χιλιόμετρο μετά άκουσα κλάματα. Ο ένας είχε γλιστρίσει από το καθισματάκι του- είχα ξεχάσει να ασφαλίσω τις ζώνες…”
5.”Είχα τα μωρά στο καρότσι και κοίταζα μια βιτρίνα με πολύ ωραία ρούχα στα οποία θα έμπαινα μετά από πολύ καιρό. Εγώ χάζευα και το καρότσι είχε φύγει στο πεζοδρόμιο που ήταν ελάχιστα κατηφορικό. Δεν είχα βάλει τα φρένα!”
6.”Οι δίδυμες είχαν μόλις αρχίσει να περπατάνε και ανακάλυπταν τον κόσμο του σπιτιού μας σπιθαμή προς σπιθαμή. Κάποια στιγμή ενώ ήμασταν στην κουζίνα, άνοιξα ένα συρτάρι να πάρω μια πετσέτα και το έκλεισα με δύναμη χωρίς να καταλάβω ότι η μία είχε βάλει το χεράκι της μέσα! Το παιδί πέθανε στον πόνο και εγώ από τις τύψεις!”
7.”Ήμασταν με τα δίδυμα στο εμπορικό κέντρο και ενώ προχωρούσα με το καρότσι με πήραν τηλέφωνο από τη δουλειά και με εκνεύρισαν. Το κινητό μού έφυγε από τα χέρια και χτύπησε το κεφάλι του ενός! Χριστέ μου, πόσο άχρηστη ένιωσα εκείνη τη στιγμή…”