Ναι, κι εμείς το κάνουμε το λάθος. Λέμε τα δίδυμα. Κι όμως είναι οι Κώστας και ο Άρης, η Νάντια και ο Νίκος, η Χάρις και η Κάλλια.
Είναι τα διδυμάκια μας, δεμένα, αγαπημένα, ενωμένα αλλά είναι και δύο ξεχωριστές προσωπικότητες.
Μπορούμε εμείς οι γονείς να ενισχύσουμε την αυτονομία τους;
Φυσικά και ναι! Όχι ότι είναι εύκολο. Το αντίθετο μάλιστα. Απαιτεί περισσότερο χρόνο, μεγαλύτερη προσπάθεια, πιο βαθιά ενσυναίσθηση. Κυρίως όταν τα παιδιά θα φτάσουν στην εφηβεία, ο δεσμός που μέχρι τότε χαρακτηρίζουμε ως χαριτωμένο και τρυφερό, ίσως αρχίζει να τα πνίγει.
Αξίζει, λοιπόν, να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε τα εξής:
1.Να αφουγκραζόμαστε και να κατανοούμε τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού.
2.Να ενισχύουμε την ατομικότητά τους και να την προωθούμε με κάθε αφορμή.
3.Να βρίσκουμε χρόνο για να ασχολούμαστε όχι μόνο και με τους δυο τους αλλά και με τον καθένα ξεχωριστά.
4.Να τα προτρέπουμε να έχουν διαφορετικές δραστηριότητες και ενδιαφέροντα.
5.Να μην τα λέμε “δίδυμα” όταν αναφερόμαστε σε αυτά.
6.Να μην τα ντύνουμε παρόμοια.
7.Να τα παρακινούμε να έχουν φίλους και ξεχωριστές παρέες.
8.Να επιδιώκουμε να μπαίνουν σε διαφορετικές τάξεις στο σχολείο και όχι στην ίδια.
9.Πρώτες από όλους να θυμόμαστε εμείς ότι πρόκειται για δύο παιδιά, που γεννήθηκαν μαζί αλλά έχουν ξεχωριστές ιδιοσυγκρασίες. Και μετά αυτό να το μεταδίδουμε στην οικογένεια και τους γύρω μας.
10.Να λέμε “σ’ αγαπώ” στον καθένα ξεχωριστά!
*Διαβάστε περισσότερα για την αυτονόμηση των διδύμων στο βιβλίο της Εύης Σταθάτου “Ο ξεχωριστός κόσμος των διδύμων”, εκδόσεις Διόπτρα.