Πώς είναι να ζεις δίπλα σε κάποιον από την πρώτη στιγμή της ζωής σου; Πώς είναι να μοιράζεσαι όχι μόνο την ίδια μήτρα ή το ίδιο θρανίο, αλλά ενίοτε και την ίδια φιλοσοφία ζωής;
Από τη Λένα Παπαδημητρίου, φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός. (όπως δημοσιεύθηκε μέρος του στο BHMagazino)
«Ο αδελφός μου φοβάται να μην είμαι μαζί του»
Άγγελος και Μιχάλης Καζάζης – μαθητές 6 ετών
Μιχάλης: «Δεν μοιάζουμε καθόλου με τον αδελφό μου. Εγώ βγήκα πρώτος από την κοιλιά της μαμάς, είμαι δύο λεπτά πιο μεγάλος, τον περνάω έναν χρόνο! Εγώ φοράω παπούτσι νούμερο 33, εκείνος νούμερο 31. Εμένα ο καλύτερός μου φίλος είναι ο κανένας. Κάνω παρέα με τους φίλους του Αγγελου. Η μαμά με αγαπάει πολύ και τον Αγγελο πολύ λίγο. Εγώ κερδίζω όταν παίζουμε. Μου αρέσει η ταινία “Βρέχει κεφτέδες”. Με ενοχλεί ο αδελφός μου. Μακάρι ο Αγγελος να ήταν μωρό και να τον έβαζα σε μια πισίνα και να έκλαιγε. Προχθές πήγε η μαμά να πετάξει τη γόμα του Αγγελου και έκλαιγα και εγώ. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κόκκινο. Εμένα μου αρέσει το λιοντάρι, γιατί ο μπαμπάς μου όταν ήμουν μικρός με φώναζε “βασιλιά”. Είμαι πιο ψηλός. Ο αδελφός μου φοβάται τα μπουρλότα. Οταν μεγαλώσω θα γίνω αρχιτέκτονας και θα φτιάξω στη μαμά το δεντρόσπιτο που θέλει. Η μαμά λέει ότι μπορώ να πάω και στο Παρίσι να χτίζω σπίτια και τότε ο Αγγελος λέει: “Οχι!”. Είμαι κολλητός με τον αδερφό μου».
Άγγελος: «Εγώ έχω πολλούς φίλους: Γιάννης, Κωνσταντίνος, Δανάη… Θέλω ο αδελφός μου να βρει τους δικούς του φίλους. Μας αγαπάει και το ίδιο κορίτσι, η Μ., η “χαζή”. Με τον αδερφό μου παίζουμε μαζί πόλεμο και Νintendo. Εγώ κερδίζω. Δεν έχουμε τον ίδιο νονό. Τα αγαπημένα μου χρώματα είναι το μπλε και το γαλάζιο. Εμένα το αγαπημένο μου ζώο είναι ο αετός, ο βασιλιάς των πουλιών. Εγώ κοιμάμαι κάτω στην κουκέτα, γιατί κουνιέμαι πολύ και η μαμά λέει ότι θα πέσω. Θα ήθελα να έχω ένα μωρό, έναν Μιχάλη μωρό. Ο αδελφός μου φοβάται να μην είμαι μαζί του. Φοβάται να μη φεύγω μακριά από τη μαμά όταν πάμε σε διάφορα μέρη. Οταν πάμε διακοπές και περπατάμε στη θάλασσα, ο Μιχάλης λέει: “Αγγελε, μην πας εκεί, θα χαθείς!”. Και στο “Jumbo” τα ίδια λέει. Εμένα από ταινίες μου αρέσουν “Τα στρουμφάκια”, το “Εγώ, ο απαισιότατος” και το “Βρέχει κεφτέδες”. Μου αρέσει να με φιλάνε ο μπαμπάς μου και η μαμά μου. Και ο αδελφός μου θέλω να με φιλάει, αλλά δεν το κάνει ποτέ. Ο Μιχάλης λέει κάθε βράδυ: “Καληνύχτα, μαμά, καληνύχτα, μπαμπά. Μη μιλάτε”. Εγώ τρώω τα μακριά μακαρόνια, ο αδερφός μου τα κοντά. Τον φωνάζω “λεμονανθό” γιατί δεν του αρέσει πώς μυρίζουν το πορτοκάλι και το λεμόνι».
Υστερόγραφο 1: Τελικά ναι, τα δίδυμα είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση. Οι ιστορίες τους είναι πολυμορφικές. Κι η σχέση τους είναι ένα πρωτότυπο κολάζ.
Αυτό δείχνει κι η συνέντευξη (χα) που δώσανε οι δύο μικροί μας μπόμπιρες στο BΗΜagazino και στην υπέροχη Λένα Παπαδημητρίου, συνάδελφο, μαμά και συγγραφέα, που ορκίζομαι ότι είχε αριστοτεχνικό τρόπο να τους αποσπάσει πληροφορίες και συναισθήματα μιας ιδιαίτερης σχέσης. Υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες στα λόγια τους, που δείχνουν μεγάλες αλήθειες και διασκεδάζουν τις εντυπώσεις. Ο αυθορμητισμός συνδυάζεται με το χιούμορ και η διαφορετικότητά τους φαντάζει μεγαλείο.
Υστερόγραφο 2: Καμαρώνω σαν μαμά κουκουβάγια. Για το στυλ, το στήσιμο και την αυθάδεια του λόγου τους.
Να γιατί θα συνεχίζω να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους.
Τα παιδιά έχουν τον τρόπο τους να μας λένε αυτά που θέλουν! Συμφωνείς;
Τάδε (μαμά)Έφη…
Πηγή: www.juniordiaries.gr