Φέτος το Σεπτέμβρη τα αγόρια μου βίωσαν μια μεγάλη αλλαγή! Μεγάλωσαν, πήγαν σε καινούριο σχολείο, με νέους δασκάλους και καινούριους φίλους. Μια δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρουμε ήταν αν θα τους βάλουμε στο ίδιο ή σε ξεχωριστά τμήματα…
Ένα θέμα που κάποια στιγμή απασχολεί τους περισσότερους γονείς διδύμων, ένα θέμα που μπορεί να φαίνεται αστείο ίσως για άλλους γονείς που δεν έχουν δίδυμα παιδιά, όμως πρόκειται για μια απόφαση που συνήθως δεν λαμβάνεται εύκολα…ή τουλάχιστον για εμάς δεν ήταν εύκολη! Διαβάσαμε πολύ για το θέμα αυτό, ρωτήσαμε άλλους γονείς διδύμων, συζητήσαμε με δασκάλους και μετην εκπαιδευτική ψυχολόγο του σχολείου μας, μιλήσαμε και με φίλους και γνωστούς που ειναι οι ίδιοι δίδυμοι! Για να είμαι ακριβής, όλο το καλοκαίρι αυτό το θέμα στριφογύριζε στο μυαλό μας και δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε…
Στο σχολείο επέμεναν πως καλό είναι τα δίδυμα να χωρίζονται! Ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι ειδικά στα μονοζυγωτικά δίδυμα, όπως είναι τα δικά μου παιδιά, που είναι του ιδίου φύλου και μοιάζουν πάρα πολύ μεταξύ τους, ο χωρισμός αυτός θα τους βοηθήσει στην κοινωνικοποίηση και στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Ειναι πράγματι ένα πολύ σωστό επιχείρημα και η λογική μου έλεγε πως αυτό πρέπει να κάνουμε. Είχα όμως ένα περίεργο συναίσθημα ενόψει του χωρισμού αυτού… Με έπιανε ένα ψυχοπλάκωμα, ένοιωθα θλίψη και σκεφτόμουν πως δεν μπορείς ξαφνικά να χωρίσεις δυο παιδιά που πέντε χρόνια είναι σχεδόν πάντα μαζί! Θεωρούσα ότι ένας τέτοιος χωρισμός είναι «βίαιος» και κυρίως όταν συνοδεύεται και από μια άλλη αλλαγή, που είναι ένα καινούριο περιβάλλον με άγνωστους ανθρώπους!
Ο καιρός περνούσε, απόφαση δεν παίρναμε και έφτασε η εβδομάδα που θα ξεκινούσαν τα σχολεία… Κάτι έπρεπε επιτέλους να αποφασίσουμε… Και αποφασίσαμε να ρωτήσουμε τα ίδια τα παιδιά! Πραγματικά δεν ξέρω τι περιμέναμε να ακούσουμε…νομίζω ότι μέσα μας είχαμε αποφασίσει να πάνε σε διαφορετικά τμήματα και απλώς θα θέλαμε παρά πολύ να τους το πούμε και να πετάξουν από τη χαρά τους…ή έστω να συμφωνήσουν στη δοκιμή αυτή…
Φυσικά τα πράγματα δεν έγιναν έτσι… Μας είπαν πως δεν θέλουν να χωριστούν σε καμία περίπτωση και μάλιστα έβρισκαν τον τρόπο να αντικρούουν όλα μας τα επιχειρήματα υπέρ του χωρισμού αυτού! Μάταια λοιπόν η συζήτηση…όμως εμείς, παρόλο που κινηθήκαμε με δημοκρατικές διαδικασίες, μάλλον είχαμε πάρει την απόφαση μας… Οπότε τώρα τι έπρεπε να κάνουμε; Τελικά τους το ανακοινώσαμε… «Αγάπες μου, οι δάσκαλοι στο καινούριο σας σχολείο, που είχαν και άλλα πολλά δίδυμα παιδάκια, πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να είστε σε διαφορετική τάξη! Έτσι κανείς δεν θα σας μπερδεύει, θα έχετε ο καθένας τους φίλους του που θα σας φωνάζουν με το όνομά σας και ακόμη όταν γυρνάτε από το σχολείο, θα λέτε ο ένας στον άλλον τα νέα σας! Και φυσικά όταν θα θέλετε να βλέπεστε, θα το λέτε στις δασκάλες σας και ίσως να περνάτε λίγο χρόνο μαζί! Ο μπαμπάς και εγώ πιστεύουμε ότι είναι καλή ιδέα να το δοκιμάσουμε!»
Έτσι και έγινε… Τα αγόρια μου δέχτηκαν τη δοκιμή αυτή και ξεκινήσαν τη νέα σχολική χρονιά χωριστά… Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τότε και τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από ότι περίμενα! Ο καθένας έχει τα δικά του νέα από το σχολείο, τους δικούς του φίλους και τις δικές του δραστηριότητες. Και φυσικά παραμένουν αγαπημένοι και αχώριστοι τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα που παίζουν μαζί!
«Μαμά, γιατί μας βάλατε τελικά σε διαφορετικά τμήματα; Θέλω να πάω στην τάξη του Πάνου», μου είπε χθες όλο παράπονο ο Ιωσήφ… «Ωχ», λέω από μέσα μου… «αυτό ήταν… μας τέλειωσε ο ενθουσιασμός του καινούριου και τώρα περνάμε στην ουσία»… «Γιατί μωρό μου; Θες να είσαι περισσότερο με τον αδερφό σου;», τον ρωτάω… «Όχι, θέλω να είμαι με τη Νεφέλη που είναι στην τάξη του αδερφού μου!!!», μου απαντάει…
Ακολουθήστε με στο instagram και στο twitter για περισσότερες ιστορίες και φωτογραφίες από τα δίδυμά μου και στείλτε τις δικές σας ιστορίες στο info@mytwins.gr