Νομίζω, πως αυτή η φράση αντηχεί, συνεχώς, στα αυτιά μας, όταν πλησιάζει η ώρα που ο μεγάλος θα πάει για διάβασμα και ο μικρός ή τα μικρά πηγαίνουν να παίξουν.
Και τότε είναι που φοράμε τη στολή του διαιτητή, που παίρνουμε και μια σφυρίχτρα και το ματς ξεκινάει. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο μεγάλος αδελφός θα είναι στον χώρο που βρίσκονται τα μικρότερα αδέλφια του και εμείς θα σφυρίζουμε πάνω από το κεφάλι του, μπας και πάει στο δωμάτιό του και βάλει κανένα γκολ στο διάβασμα. Αλλά, δεν τα καταφέρνουμε, πάντα! Τι μπορούμε να κάνουμε;
- Φροντίζουμε την ώρα που είναι να διαβάσει ο μεγάλος αδελφός, τα μικρότερα αδέλφια να απασχοληθούν και εκείνα με κάτι, ανάλογα με την ηλικία που βρίσκονται. Στον βαθμό, βέβαια, που μπορεί αυτό να γίνει.
- Προσπαθούμε να του δώσουμε να καταλάβει πως εκείνος είναι ο μεγάλος αδελφός και τα μικρότερα αδέλφια του τον βλέπουν ως πρότυπο. Οπότε, αν τα αδέλφια του τον δουν να διαβάζει, όταν πάνε και εκείνα στο μεγάλο σχολείο, θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Αυτό, μπορεί και να πιάσει.
- Αν τα αδέλφια του είναι πολύ μικρά, μπορούμε την ώρα του διαβάσματος, αυτά να κοιμούνται. Βέβαια, ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά, μην τυχόν ο μεγάλος αδελφός σκεφτεί να τσιμπήσει κανένα από αυτά, καθώς μπορεί να του περάσει από το μυαλό, Εσείς κοιμάστε του καλού καιρού και εγώ είμαι εδώ και διαβάζω!
- Μπορούμε να του φέρουμε παραδείγματα φίλων του, το πώς εκείνοι χειρίζονται παρόμοιες καταστάσεις. Ελπίζω, βέβαια, να ξαναμιλήσει στους φίλους του.
- Μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια της δασκάλας, να του μιλήσει και να τον βάλει εκείνη σε ένα πρόγραμμα μελέτης. Οπότε, εκείνος θα αναγκαστεί να το ακολουθήσει, για να μην απογοητεύσει τη δασκάλα, και ας γίνεται στο σπίτι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
- Μπορούμε ως γονείς να του φέρουμε το παράδειγμα, πως όπως εμείς έχουμε υποχρεώσεις απέναντι στη δουλειά την οποία έχουμε επιλέξει να κάνουμε, έτσι και αυτός έχει υποχρεώσεις απέναντι στο διάβασμα που έχει να κάνει για το σχολείο. Βέβαια, αν κάποιος από τους δύο γονείς δε δουλεύει, μπορεί και να ακούσει:
Εσύ είσαι όλη μέρα σπίτι και δεν κάνεις τίποτα!
Είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα να είναι το σπίτι γεμάτο με φωνές παιδιών. Όμως, υπάρχουν στιγμές που το σπίτι πρέπει να είναι πιο ήρεμο, γιατί τα μεγάλα αδέλφια έχουν διάβασμα και μεταξύ μας έχουν και αυτά ένα δίκιο, γιατί να μην είναι με τα μικρότερα αδέλφια και να παίζουν.
Πιστεύω, όμως, πως αυτό θα είναι για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέχρι τα μεγαλύτερα αδέλφια να καταλάβουν πως πια έχουν υποχρεώσεις. Εμείς, ως γονείς οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους.