Μία από τις στιγμές, θεωρώ, που όλοι οι γονείς διδύμων απολαμβάνουμε, είναι οι διάλογοι μεταξύ των παιδιών μας… αυτές οι μαγικές στιγμές που δεν πρέπει να παρέμβεις καθόλου, αλλά να κρυφτείς σε μια γωνιά ή να κάνεις ότι ασχολείσαι με κάτι άλλο, τάχα ότι δεν τα παρακολουθείς, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθείς να “αποστηθίσεις” την κάθε τους λέξη, για να μπορέσεις να καταγράψεις το διάλογο, να τον μεταφέρεις σε κάποιον άλλο, να μην τον ξεχάσεις…
Οι δικοί μας μαγικοί διάλογοι λαμβάνουν χώρα συνήθως όταν έρθει η ώρα του ύπνου. Αφού η μαμά και ο μπαμπάς πούνε καληνύχτα και το φως σβήσει, τότε ξεκινάει η συζήτηση… τα νέα της ημέρας, ιστορίες από το σχολείο, ιστορίες φανταστικές, παράπονα, ευχές, επιθυμίες. Λέξεις και συναισθήματα ανάμεικτα, ειλικρινά και αθώα, όπως μπορούν να εκφραστούν από δύο πεντάχρονα παιδιά.
“Να σου πω ένα νέο; Σήμερα στην τάξη φτιάξαμε κάτι φοβερές κατασκευές. – Αλήθεια; Ναι, έλα αύριο στην τάξη μου να τις δεις. Θα πάθεις πλάκα…”
“Εσύ έχεις όρεξη να κοιμηθείς; – Όχι… – Ούτε και εγώ… -ε, ας παίξουμε λίγο ακόμη κρυφά χωρίς να μας ακούσουν…”
“Δεν θέλω να μεγαλώσω ποτέ…ούτε να μένω σε άλλο σπίτι χωρίς να είμαστε μαζί… -ναι, γιατί πώς θα παίζουμε; – Το βρήκα, όταν είναι τα γενέθλιά μας, θα κάνουμε ότι είμαστε άρρωστοι και έτσι δεν θα μεγαλώσουμε…”
Απίστευτες κουβέντες, λέξεις με νόημα, αληθινή επικοινωνία δύο ανθρώπων που έμαθαν να ζουν μαζί και να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον από την πρώτη μέρα της ζωής τους!
Και άλλες φορές η συζήτηση γίνεται παιχνίδι… ένα παιχνίδι ήσυχο (που δεν ταιριάζει με τη φασαρία και την αστείρευτη ενέργεια της ημέρας), χωρίς δυνατές φωνές, με ψιθυρίσματα, αλλά με μικρά γέλια που καμιά φορά ξεφεύγουν και φανερώνονται!
“Σήμερα τελειώσαμε όλες τις φιγούρες του Καραγκιόζη στο σχολείο και τις έφερα στο σπίτι! Θες να παίξουμε θέατρο σκιών; Πάω σιγά σιγά να τις φέρω… (κατεβαίνουν δύο ποδαράκια και ακούγεται το κλασικό “γκντουπ” στο χαλί). Ορίστε, αυτές είναι! Άναψε το μικρό φως και φώτισε τον τοίχο! Η παράσταση αρχίζει…”