Φέτος το καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών, ανακάλυψα ένα καινούριο χόμπι, το τρέξιμο. Υπό ιδανικές συνθήκες βέβαια, σε μια ήσυχη διαδρομή που τελείωνε με βουτιά στη θάλασσα, και με τη βοήθεια του runkeeper, που είχα κατεβάσει στο κινητό μου και με εμψύχωνε καθημερινά, άρχισα να αγαπώ αυτό το κλασσικό άθλημα, που είναι συνήθεια εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Γυρίζοντας στη Αθήνα και μέσα στο χαμό των υποχρεώσεων, παλιών και νέων, προσπάθησα να βάλω το τρέξιμο στην καθημερινότητά μου. Δεν τα κατάφερα στο βαθμό που θα ήθελα, όμως κάπως – κάπου χώρεσα μερικές προπονήσεις! Κάπου εκεί προέκυψε και η συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Αθήνας, στα 5 χλμ. με την ομάδα του σχολείου των παιδιών μου. Τέλεια, μόλις είχα βάλει άλλο ένα στόχο στο κεφάλι μου!
Έφτασε λοιπόν η εβδομάδα του Μαραθωνίου, έλαβα το απαραίτητο υλικό για να τρέξω και ο ενθουσιασμός μου αλλά και η αγωνία μου κορυφωνόταν! Και τότε, δυο μέρες πριν τον αγώνα, το μικρό μου αγόρι ανεβάζει πυρετό! Μια τυπική ίωση μάλλον, που όμως δείχνει να κρατάει. Και φτάνει το βράδυ του Σαββάτου, όπου πέφτω για ύπνο με αγωνία για την επόμενη μέρα αλλά και για το πώς θα περνούσαμε και αυτή τη νύχτα. Ήταν το ίδιο κακή με τις προηγούμενες, με πυρετό, με ανησυχία, με ξενύχτι. Και επιτέλους ο πυρετός πέφτει και κοιμόμαστε αγκαλιά για μια ώρα, μέχρι το ξυπνητήρι να χτυπήσει 6:00.
Σηκώνομαι, ετοιμάζομαι όσο πιο αθόρυβα μπορώ μέσα στο σκοτάδι, αλλά κάτι με τραβάει πίσω. Νοιώθω τύψεις που θα ξυπνήσει και δεν θα είμαι εκεί. Μαλώνω τον εαυτό μου που καθυστερεί, μπερδεύομαι, δεν μπορώ να αποφασίσω! “Με το μπαμπά του θα είναι, δεν θα έχει πρόβλημα”, λέω ψιθυριστά.
Αλλάζω, βάζω πάλι πιτζάμες και ξαπλώνω δίπλα του. Κοιμισμένος, με παίρνει αγκαλιά. Και μετά από λίγο, ο πυρετός πάλι ανεβαίνει…
Δεν ξέρω πραγματικά αν έκανα το σωστό, γιατί μου έμεινε ο καημός, αλλά τελικά λειτούργησε το ένστικτο της μαμάς πάνω απ´ όλα. Και έτσι δημιουργήθηκε ένας νέος στόχος! Η συμμετοχή στον επόμενο Μαραθώνιο, του χρόνου. Ας δούμε, να είμαστε καλά!