Η Κωνσταντίνα μας έστειλε τη δική της ιστορία, που αξίζει να τη διαβάσετε, γιατί η δική της περίπτωση ήταν μονοχοριακά μονοαμνιακά δίδυμα, που σημαίνει δίδυμα με κοινό πλακούντα και κοινό αμνιακό σάκο. Πρόκειται για την κατηγορία της δίδυμης κύησης με τον υψηλότερο βαθμό επικινδυνότητας. Παρά όμως τις ταλαιπωρίες και τα προβλήματα κατά τη διάρκεια της κύησης, το αποτέλεσμα ήταν πολύ ευχάριστο και σήμερα η Κωνσταντίνα ζει ευτυχισμένη με την οικογένειά της.
Κωνσταντίνα να σου ζήσουν! Σε ευχαριστούμε πολύ για την ιστορία σου!
Καλημέρα Διδυμομανούλες και μέλλουσες Διδυμομανούλες!
Διαβάζοντας τις ιστορίες σας, αποφάσισα να σας διηγηθώ και εγώ την δικιά μου. Εδώ και 17 μήνες, έφερα στον κόσμο δύο πανέμορφα και υγιέστατα αγοράκια. Θα προσπαθήσω να μην σας κουράσω, απλά επειδή ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση δίδυμης μονοχοριακής κύησης, θα ήθελα να πω κάποια πραγματάκια παραπάνω…
Ξεκινάμε από τις 8 Μάιου 2012, το βράδυ όπου ο σύζυγος επέμενε να κάνω τεστ εγκυμοσύνης (είχα μόνο 4 μέρες καθυστέρησης). Το αποτέλεσμα… θετικό!! Κοιταζόμαστε… και αρχίζουμε και γελάμε σαν παιδιά!!
Έφυγα για ένα επαγγελματικό ταξίδι δυο εβδομάδες στην Κρήτη και όταν γύρισα πήγα στον γιατρό. Ήταν Κυριακή που πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου γιατρό, ο οποίος δούλευε στο Έλενα. Είχαμε αποφασίσει εν τω μεταξύ να πάμε στο δημόσιο. Είχε εφημερία και μου είπε να πάω από εκεί να με δει. Πήγαμε, κάναμε τον πρώτο μας υπέρηχο ακούσαμε την καρδούλα.. και είδα και το.. «σπορίδιο» μου.
Από βδομάδα ξεκινήσαμε τις εξετάσεις του α” τριμήνου. Εκεί διαπιστώνουμε ότι και εγώ είμαι φορέας του στίγματος Μεσογειακής αναιμίας. Ξέραμε ότι ο άντρας μου το είχε σίγουρα. Κόπηκαν τα γόνατα μου. Ο γιατρός μου με καθησύχασε λέγοντας μου πως τα ποσοστά είναι με το μέρος μας. Έπρεπε να περιμένω να μπω στην 12η εβδομάδα να κάνω λήψη τροφοβλάστη. Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά αργά…
Έρχεται εκείνη η ευλογημένη μέρα και την ώρα που είμαι ξαπλωμένη και προετοιμασμένη για την διαδικασία, βάζει ο ειδικός τον υπέρηχο πάνω μου και βλέπω όλους να παγώνουν. Ρωτάω..
«Tι συμβαίνει γιατρέ;«
Βλέπω και τον άντρα μου να έχει γουρλώσει τα μάτια του…
Μου λέει ο ειδικός…
– Κωνσταντίνα πόσο χρονών είσαι;
– 33 γιατρέ.
– Και είναι η πρώτη σου εγκυμοσύνη;
– Μάλιστα γιατρέ
– Και έμεινες φυσιολογικά έγκυος Κωνσταντίνα;
– Μάλιστα γιατρέ
– Ε, έχουμε ένα πρόβλημα…
– Τι πρόβλημα γιατρέ;
– ….στον αριθμό…
Μάλιστα!! Στην 12η εβδομάδα κύησης, ανακάλυψα ότι έχω δίδυμη κύηση και μάλιστα μονοχοριακή. Η χαρά μας… απέραντη…!
Βέβαια λόγω της κατάστασης δεν γινόταν να κάνουμε λήψη τροφοβλάστη και έτσι έπρεπε να περιμένω να μπω στον πέμπτο μήνα να κάνω αμνιοπαρακέντηση, για να βεβαιωθούμε ότι τα έμβρυα είναι υγιή από το θέμα του στίγματος. Τα πεθερικά μου από εκείνη την ημέρα επέμεναν πως έπρεπε να κινηθούμε ιδιωτικά. Καθώς στο δημόσιο τα ραντεβού για τους υπέρηχους κλείνονταν σχετικά αργά. Εν τω μεταξύ μας είχε ενημερώσει και ο γιατρός για την πολυπλοκότητα της κύησης (κίνδυνος φαινομένου υποκλοπής, όπου κλέβει το ένα έμβρυο από το άλλο…).
Κάνω και αυχενική διαφάνεια στο Έλενα και το ένα έμβρυο είχε ξεπεράσει το όριο. Ήταν 2,7 mm. Για άλλη μια φορά.. πανικός… Ε, και τότε λέμε εντάξει… θα πάμε και σε ιδιώτη να πάρουμε και δεύτερη γνώμη.
Εκείνος μας κανονίζει και την αμνιοπαρακέντηση για τέλη Ιουλίου. Τρελή αγωνία και πάλι. Αν όλα θα πάνε καλά…. αν τα αποτελέσματα θα είναι καλά…..
Μια εβδομάδα αργότερα μας παίρνουν τηλέφωνο από το Κέντρο Μεσογειακής Αναιμίας και μας λένε ότι τα έμβρυα είναι μια χαρά και απλά είναι και αυτοί φορείς του στίγματος. Μας παίρνουν τηλέφωνο δύο μέρες μετά την παρακέντηση από το κέντρο που είχαμε στείλει και δείγμα για καρυότυπο και μας είπαν και από εκεί ότι όλα ήταν μια χαρά. Ακόμα και το έμβρυο που είχε περασμένο το όριο της αυχενικής διαφάνειας, ήταν υγιέστατο.
Τρεις Σεπτέμβρη (ημέρα Δευτέρα) πάω για την β’ επιπέδου. Σκούρα τα πράγματα. Το ένα έμβρυο έμενε πίσω. Μας ενημέρωσε η γιατρός ότι έχει αρχίσει η υποκλοπή. Μας είπε ότι μάλλον θα πρέπει να κάνω επέμβαση διαχωρισμού πλακούντα στο Λονδίνο (στην Ελλάδα δεν την κάνουν). Βασικά δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια. Οι δε πιθανότητες; 30% να τους χάσω και τους δύο, 30% να χάσω τον έναν και 30% να τα καταφέρουν. Αν δεν πήγαινα, μας εξήγησε ότι θα τους έχανα σίγουρα. Ήμουν μόλις στην 22η εβδομάδα. Ο ένας θα σταμάταγε να τρώει τελείως οπότε δεν θα τα κατάφερνε και μαζί του θα παρέσερνε και τον άλλον… Καταλαβαίνετε… το κλάμα πήγε και ήρθε… πίκρα και απογοήτευση…. Έλεγα γιατί Θεέ μου… Από την άλλη όμως μέσα μου ήξερα πως αυτά τα παιδιά θα τα καταφέρουν. Δεν μπορεί να μου έδωσε δυο και να μου τα πάρει κιόλας. Έχω και έναν φύλακα, εκεί στην γειτονιά των αγγέλων, που από την πρώτη στιγμή ένιωθα ότι θα μας προστάτευε μέχρι τέλους.
Παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό μου, τον ενημερώνω και μου είπε να περιμένουμε ως την ημέρα που θα πήγαινα για μια επαναληπτική επειδή η θέση του ενός μωρού δεν βοήθαγε στο να ολοκληρωθεί η εξέταση. Οπότε ξαναπήγαμε και απλά μας είπε ότι τα πράγματα ήταν χειρότερα και έπρεπε να φύγουμε άμεσα… θα κανόνιζε αυτή την επίσκεψη στον γιατρό του Λονδίνου. Ο δε γιατρός μου χτυπιότανε.. πρέπει να πάρουμε 2η γνώμη. Δεν είναι μια απλή επέμβαση. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί.
Μου κανονίζει να πάω να δω άλλον έναν που εμπιστευόταν πολύ. Έλα ντε όμως που Πέμπτη πρωί με παίρνει τηλέφωνο η γιατρός της β’ επιπέδου και μου λέει «Κωνσταντίνα, σήμερα πρέπει να φύγετε για Λονδίνο. Αύριο πρωί κάνεις την επέμβαση». Πανικός…. να πέσω στα πατώματα να χτυπιέμαι…
Για να μην σας κουράζω, φτάσαμε Λονδίνο. Ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολύ. Την άλλη μέρα το πρωί (όχι πως κοιμήθηκα καθόλου) σηκώνομαι κλαίγοντας. Κάνω ένα μπάνιο και φεύγουμε για το Kings College Hospital. Πάντα δίπλα μου σε όλα ο άντρας μου!!
Εκεί με αναλαμβάνει η ομάδα του καθηγητή Δρ. Κύπρου Νικολαΐδη. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο… «άνθρωποι». Έφυγε από πάνω μου κάθε φόβος και αγωνία. Μου κάνουν εξετάσεις, μου εξηγούν την διαδικασία και έρχεται και ο καθηγητής. Ένας αξιόλογος, λαμπρός επιστήμονας, κύπριος στην καταγωγή. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι η εμπειρία ήταν μοναδική. Τα παρακολούθησα όλα καθώς η επέμβαση έγινε λαμπαροσκοπικά.
Άνοιξε μια τρυπούλα στην κοιλιά μου, πέρασε μια κάμερα και το λέιζερ και το θέαμα ξεκίνησε. Εγώ που φοβόμουν και έλεγα δεν θα κοιτάω, το παρακολούθησα όλο. Ήταν σαν να βλέπω ντοκιμαντέρ. Είδα το ποδαράκι από το ένα μωρό. Τρελάθηκα!!! Η διαδικασία κράτησε ένα 20λεπτο. Στο τέλος μάλιστα με ευχαρίστησαν γιατί είπαν ότι είμαι πολύ γενναία και τους βοήθησα πάρα πολύ και εγώ με την στάση μου και αυτό βοήθησε και την επέμβαση να τελειώσει με επιτυχία. Βέβαια, τα αποτελέσματα της θα φαίνονταν σε βάθος χρόνου (4 εβδομάδες) αλλά σε πρώτη φάση είχαν μια πολύ καλή εικόνα.
Την άλλη μέρα φύγαμε κιόλας και επιστρέψαμε Ελλάδα.
Κάθε εβδομάδα που πέρναγε τώρα ήταν υπέρ μας. Πήγαινα για έλεγχο 1 φόρα την εβδομάδα. Και τα μωράκια μου τα είχαν καταφέρει. Τετάρτη ξημερώματα, 7 Νοεμβρίου (31η εβδομάδα κύησης), κατά τις 2:20π.μ. στον ύπνο μου αισθάνομαι κάτι καυτό να χύνεται ανάμεσα στα πόδια μου. Ξυπνάω τον άντρα μου.
Του λέω «Κάτι περίεργο συμβαίνει εκεί κάτω. Για δες«
Τον βλέπω που έχει γουρλώσει τα μάτια.
«Τι είναι;» ρωτάω.
Τίποτα ο Γιώργος.
«Τι είναι βρε αγάπη μου; Αίμα ή υγρά..;«
«Αίμα» μου λέει.
Παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό μου ο οποίος μου είπε αμέσως να πάω στο νοσοκομείο. Βουτάω μια πετσέτα, την βάζω από κάτω και όπου φύγει φύγαμε. Έπαθα και αποκόλληση αλλά έσπασαν κα τα νερά μου. Με ναρκώσανε αμέσως (ολική) και με καισαρική μου πήραν τα μωρά. 3:43 ο ένας και 3:45 ο άλλος. Το βάρος τους, 1560γρ ο ένας και 1400 ο μικρούλης μου. Έχασα πολύ αίμα και τα μωρά ήπιαν και αρκετό. Αλλά δόξα τον Θεό, μόλις ξύπνησα και μου είπαν ότι τα μωρά είναι μια χαρά, πέταγα σε πελάγη ευτυχίας. Δεν ένιωθα πόνους… τίποτα. Μόνο θέληση να πάω να τα δω. 6.00 το πρωί με ανέβασαν από το χειρουργείο στο δωμάτιο και στις 9.00 με πήγαν να δω τα μωρά μου. Έμειναν σχεδόν δύο μήνες στην θερμοκοιτίδα, αλλά δεν με ενόχλησε καθόλου. Ήμουν απλά τόσο ευτυχισμένη που τα καταφέραμε που δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Βέβαια δεν κρύβω ότι ήταν πολύ δύσκολο μετά. Ψυχοφθόρο θα έλεγα… Ιδίως όταν πήγα σπίτι και δεν είχα τα μωρά μου. Αλλά δοξάζω τον Θεό που τουλάχιστον τα κατάφεραν και είμαστε μαζί.
Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά θεωρώ ότι είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, που μπορεί να τύχει και σε άλλες διδυμομανούλες. Να ξέρετε ότι υπάρχει λύση σε αυτού του είδους το πρόβλημα και το μόνο που θέλει είναι πίστη και ηρεμία!
Σας φιλώ και σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Κωνσταντίνα