Ήμουν πρόσφατα στο αεροπλάνο για να επιστρέψω στο νησί μετά από ένα σύντομο ταξίδι μου στην Αθήνα. Φτάνοντας στη θέση μου πρόσεξα ότι στη μπροστινή σειρά καθόταν ένα ζευγάρι με δύο μικρά αγοράκια, λίγο μικρότερα από δύο ετών, που κατάλαβα ότι είναι δίδυμα. Όπως επιβάλλεται για τα παιδάκια κάτω των δύο ετών, τα δίδυμα αγοράκια ήταν στην αγκαλιά του μπαμπά και της μαμάς τους, δεμένα με τις επιπλέον παιδικές ζώνες ασφαλείας. Πριν ακόμη το αεροπλάνο ξεκινήσει, τα παιδιά είχαν μια μικρή ανησυχία, που μάλλον προέκυψε γιατί και τα δύο ήθελαν να κάτσουν μαζί με τη μαμά τους.
Τι μου θύμισε… ακριβώς το ίδιο σκηνικό 6 χρόνια πριν, όταν τα δικά μου δίδυμα αγόρια ήταν σχεδόν ενός έτους και κάναμε το πρώτο μας αεροπορικό ταξίδι. Είχαμε άγχος για το πως θα εξελιχθεί το ταξίδι, αν τα μωρά θα κλαίνε, αν θα ενοχλούν τον κόσμο, αν θα μπορέσουμε να τα ταϊσουμε και να τα κοιμίσουμε σε περίπτωση που νυστάξουν. Το ταξίδι βέβαια εξελίχθηκε πολύ πιο ομαλά απ’ ότι φανταζόμασταν τότε.
Επιστρέφω λοιπόν στο σημερινό μου ταξίδι και στο ζευγάρι με τα δίδυμα αλλά και την αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και ηρεμία που αντιμετώπισαν την κακή διάθεση των παιδιών τους. Με τη γνωστή – και κατά τη γνώμη μου πολύ αποτελεσματική γι’ αυτές τις ηλικίες – μέθοδο του αντιπερισπασμού, η μαμά έβγαλε από την τσάντα της τα παιδικά βιβλία που είχε μαζί της (πολύ σημαντικό να έχουμε στα ταξίδια αγαπημένα παιχνίδια και αντικείμενα των παιδιών μας!) Διάβαζαν, σιγοτραγουδούσαν, φιλούσαν και αγκάλιαζαν τα παιδιά τους και πολύ γρήγορα τα παιδάκια ηρέμησαν και όλοι, μικροί και μεγάλοι, απήλαυσαν τα ταξίδι τους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί αυτό το ζευγάρι με έκανε να χαμογελάσω. Γιατί θαύμασα την ηρεμία του και τον τρόπο που αντιμετώπισε αυτό το μικρό συμβάν που μπορεί να συμβεί σε κάθε γονιό, χωρίς πανικό, χωρίς φωνές, χωρίς νεύρα. Είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης, μια στάση απέναντι στα παιδιά μας, που πρέπει όλοι να έχουμε στο μυαλό μας, πόσο μάλλον οι νέοι γονείς, που η κούραση – η εξάντληση πολλές φορές – δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια να σκεφτούν ψύχραιμα.
Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να γκρινιάζουμε, να μεγαλοποιούμε τα δύσκολα, να προσπερνάμε τα ευχάριστα και τα εύκολα. Ίσως αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, ίσως είναι η ανάγκη μας να μοιραζόμαστε και να βρίσκουμε ανθρώπους που περνάνε το ίδιο δύσκολα με μας. Και εμείς οι γονείς διδύμων, που είμαστε τόσο τυχεροί, δεν θα πρέπει λόγω των αυξημένων δυσκολιών που έχει η καθημερινότητά μας να το ξεχνάμε! Γιατί οι στιγμές περνάνε και πίσω δεν γυρνάνε… Οπότε ας υπενθυμίζουμε που και που στον εαυυτό μας πως καλό είναι να απολαμβάνουμε τις ευχάριστες στιγμές και να προσπερνάμε τις δύσκολες!
Ακολουθήστε με το instagram και στο twitter για περισσότερες φωτογραφίες και ιστορίες από τα δίδυμά μου και μοιραστείτε και εσείς τις εμπειρίες σας στο info@mytwins.gr!