Ειλικρινά πείτε μου… Γιατί όταν γίνεσαι γονιός αισθάνεσαι ότι λες αυτά που μπορεί να έλεγε η μαμά ή ο μπαμπάς σου; Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας (ελπίζω ναι…!), αλλά είναι φορές που άλλα θες να πεις και άλλα λες…
Είναι μάλλον αυτό που λένε οι γονείς “όταν γίνεις κι εσύ γονιός, θα καταλάβεις”. Και είναι γεγονός, ότι όταν γίνεσαι τελικά γονιός, λες πράγματα που μπορεί να σε ενοχλούσαν σαν παιδί. Είναι όμως από αγάπη, από ενδιαφέρον, από αγωνία, από έλλειψη φαντασίας, από κούραση.
“Γιατί; Γιατί έτσι το λέω εγώ”, “Ποιος σου μιλάει;;;”, “Τα λεφτά δεν τα βρίσκουμε στο δρόμο”, “Κάτσε να έρθει ο πατέρας σου”, “Μόλις το έπλυνα, θα το λερώσεις” και άλλες πολλές είναι μερικές από τις πιο συνηθισμένες μαμαδίστικες ατάκες…
Όμως πέρα από τα απλά, τα καθημερινά, αυτά που έρχονται μόνα τους με τα χρόνια, είναι και κάτι άλλα, που λες ότι εμείς, η δική μας γενιά γονέων, οι διαβασμένοι, οι ενημερωμένοι, οι πιο μοντέρνοι, με τις περισσότερες εμπειρίες, δεν πρόκειται να πούμε στα παιδιά μας.
Παρατηρώ όμως κάποιες φορές τον εαυτό μου κυρίως σε συζητήσεις που σχετίζονται με το διάβασμα και με το σχολείο, και κατά ένα περίεργο τρόπο ακριβώς την ώρα που μιλάω στα παιδιά μου, λέω ακριβώς αυτό που ορκιζόμουν ότι δεν θα πω. “Πώς είναι δυνατόν να το είπες αυτό;”, λέω σχεδόν ταυτόχρονα από μέσα μου.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει τελικά με τη μαμά και το ρόλο της… είναι τα βιώματα, είναι το ένστικτο, είναι η κούραση, είναι ο συνδυασμός της θεωρίας και της πράξης; Δεν ξέρω… αυτό που βλέπω πάντως είναι πως κάποιες φορές άλλα θα ήθελα να πω και άλλα λέω τελικά!
Τις προάλλες ο ένας από τους δίδυμους γιους μου είχε κουραστεί από το διάβασμα και μου ζήτησε να του κάνω εγώ τις υπόλοιπες ασκήσεις στα μαθηματικά. Στην αρχή το χειρίστηκα – κατά τη γνώμη μου – καλά και του εξήγησα ότι δεν έχει κάποιο νόημα να κάνω εγώ τις ασκήσεις, γιατί έτσι ουσιαστικά δεν τον βοηθάω με κάποιο τρόπο. Επειδή όμως δεν τον έπεισα και επειδή μάλλον η κούρασή του ξεπερνούσε τη θέληση για προσπάθεια, νευρίασε και μου είπε ότι δεν πρόκειται να κάνει τις ασκήσεις μόνος του. Εγώ τότε φανερά εκνευρισμένη του είπα το εξής απίστευτο: “Δεν πειράζει, μην διαβάσεις. Πήγαινε αδιάβαστος στο σχολείο. Εγώ τελείωσα τη δευτέρα δημοτικού, εσύ αν δεν θες, μην την τελειώσεις…”
Πραγματικά την ίδια στιγμή που το έλεγα, αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να του είπα κάτι τέτοιο… Και δικαιολόγησα κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό μου γιατί η συγκεκριμένη ήταν μια δύσκολη μέρα, με πολλή κούραση για μικρούς και μεγάλους. Έλα όμως που μετά, όταν το διάβασμα τελείωσε και παίζαμε ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, δεν κατάφερα να του πω ότι δεν ήταν σωστός ο τρόπος που του απάντησα. Δεν του είπα τελικά αυτό που ήθελα να του πω, ότι δηλαδή καταλαβαίνω πως είναι κουρασμένος, ότι θα μπορούσε να κάνει ένα διάλειμμα, ότι μπορώ να κάτσω δίπλα του και να του κάνω παρέα μέχρι να τελειώσει, ότι θα τα καταφέρει γιατί κάνει μεγάλη προσπάθεια… και όλα αυτά που είναι πραγματικότητα και όφειλε να τα ξέρει.
Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι θα του δώσω να διαβάσει αυτό το κείμενο. Ίσως έτσι καταλάβει τι ήθελα να του πω, ότι είμαι περήφανη γι’ αυτόν, ότι τα πάει μια χαρά, ότι θα τελειώσει τη δευτέρα δημοτικού (…) και ότι η μαμά του θα είναι εκεί να τον στηρίζει σε κάθε του προσπάθεια.
Ακολουθήστε με στο twitter και στο instagram και μοιραστείτε και εσείς τις δικές σας ιστορίες στο info@mytwins.gr.