Πράγματι μέχρι σήμερα όλα τα σημαντικά βήματα εξέλιξης ενός μωρού – παιδιού συνέβαιναν με διαφορά κάποιων ημερών πρώτα σε αυτόν… Πρώτος μπουσούλησε, πρώτος περπάτησε, πρώτος έβγαλε την πάνα, πρώτος αποχωρίστηκε την πιπίλα… Έτυχε…
Αυτή τη φορά όμως ήταν να γίνει διαφορετικά… Έλα όμως που αυτό το πολύ σημαντικό γεγονός το περίμεναν και οι δύο πως και πως! Είχαν προηγηθεί κάποιοι φίλοι τους, που είχαν ήδη κλείσει τα έξι (το αναφέρω γιατί αυτός είναι ο λόγος που συνέβη πρώτα σε άλλους και όχι σε αυτούς!) και το πρώτο δόντι είχε πέσει! Τους κοιτούσαν με θαυμασμό… Και ζήλευαν, ανυπομονώντας να έρθει η στιγμή που θα γίνουν έξι, φτιάχνοντας ένα φοβερό σενάριο στο μυαλουδάκι τους… Ότι την ημέρα των γενεθλίων τους θα ξυπνούσαν το πρωί, θα κουνιόταν πολύ ένα δόντι, μετά από λίγο θα έπεφτε, και φυσικά αυτό θα ήταν το καυτό θέμα του φετινού πάρτι! “Θα το λέμε σε όποιον φίλο μας έρχεται και θα του δείχνουμε το δόντι! Και το βράδυ θα το βάλουμε κάτω από το μαξιλάρι, ώστε το πρωί να μας περιμένει ένα μικρό δωράκι”.
Δεν ήρθαν λοιπόν έτσι τα πράγματα. Δυο μήνες πριν τα αγόρια μου κλείσουν τα έξι, ένα δόντι άρχισε να κουνιέται, ξαφνικά, με τη βοήθεια ενός παξιμαδιού. Αλλά δεν κουνιόταν το δόντι αυτού που έπρεπε σύμφωνα με την μέχρι σήμερα πορεία των πραγμάτων… “Μαμά, πρέπει να πάρω τηλέφωνο το μπαμπά στο γραφείο να του το πω!” “Σιγά μην πάρεις το μπαμπά να τον ενοχλήσεις στη δουλειά του για αυτό το θέμα!” Και κάπως έτσι άρχισε μια καθημερινή ιστορία δίδυμης τρέλας…
Από τη μια ένα χαρούμενο αγόρι που αισθάνεται ήδη μεγάλο και όλη την ημέρα ασχολείται με το δόντι που ακόμη κουνιέται και δεν λέει να πέσει! “Μαμά, για ακούμπησε το δόντι να δεις. Σχεδόν έπεσε!”, “Μαμά, πρέπει να τους πάρουμε όλους τηλέφωνο να τους το πούμε!” Και από την άλλη ένα παραπονεμένο αγόρι που μην μπορώντας να πιστέψει το παράλογο αυτό γεγονός, ότι δηλαδή δεν προηγήθηκε του αδερφού του στο σπουδαίο αυτό βήμα, έχει πείσει τον εαυτό του -και προσπαθεί να πείσει και μένα – ότι κάπου, κάποιο δόντι κουνιέται! “Δεν κουνιέται αγάπη μου, αλλά θα δεις που πολύ σύντομα θα γίνει και αυτό!” “Τι λες μαμά, φυσικά και κουνιέται, απλώς δεν ξέρω ποιο είναι ακριβώς και εσύ δεν ψάχνεις καλά για να το βρεις!”
Και όλο αυτό γίνεται τις τελευταίες μέρες, βλέποντας από τη μια τη χαρά, την περηφάνια και τη γλυκιά εμμονή και από την άλλη το θυμό, τη ζήλια και την ανυπομονησία! Και ενώ συγκινούμαι και σκέφτομαι πως μεγάλωσαν (άκου κουνιέται δόντι!), από την άλλη γελάω γιατί ο ανταγωνισμός των διδύμων, όταν είναι σε ένα τέτοιο, υγιές πλαίσιο, είναι πραγματικά μοναδικός και μόνο οι γονείς διδύμων έχουν την τύχη να τον απολαμβάνουν!