Πόσο υπέροχη εμπειρία είναι αλήθεια η μητρότητα! Ένα υπέροχο ταξίδι με εναλλαγές τοπίων και συναισθημάτων. Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Που πάντα σε εκπλήσσει. Και καμιά φορά σου φαίνεται απίστευτα δύσκολο…
Η Σοφία, 36 ετών, είναι μαμά διδύμων, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού 4 ετών, και μας έγραψε για αυτές τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο ταξίδι της μητρότητας.
«Διαβάζω τα άρθρα που βάζετε εσείς στα σάιτ για τις επώνυμες μαμάδες. Τέλειο το κορμί της δύο μήνες μετά τη γέννα, απίστευτη ευτυχία για το ζευγάρι που απέκτησε δίδυμα, ακόμα πιο ερωτευμένοι μετά την απόκτηση των παιδιών τους, και άλλα τέτοια.
Και σκέφτομαι: Τι σχέση έχουν αυτοί οι άνθρωποι με εμάς τους καθημερινούς γονείς; Γιατί εγώ όλο αυτό το έζησα τόσο διαφορετικά; Εγώ είμαι η περίεργη ή μήπως οι άλλοι;
Δεν είναι ότι δεν ήθελα να γίνω μητέρα. Αντιθέτως. Ήταν το όνειρό μου από μικρή να κάνω οικογένεια. Ποτέ όμως δεν περίμενα να έρθουν τα πάνω κάτω. Άκουγα πως θα αλλάξει η ζωή μου αλλά δεν φανταζόμουν πόσο.
Όταν έμεινα έγκυος στα δίδυμα ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον άντρα μου.
Όταν γέννησα τα δίδυμα, εκείνος ήταν σαν να βγήκε από τη ζωή μου ξαφνικά. Ήταν εκεί, δίπλα μου, μαζί μου, υποστηρικτικός, τρυφερός.
Εγώ όμως δεν τον έβλεπα. Δεν προλάβαινα να τον δω. Δεν ήθελα, δεν ξέρω τι έφταιγε.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου κοιτούσα το σώμα μου στον καθρέπτη του μπάνιου και απέστρεφα αμέσως το βλέμμα μου. Σιχαινόμουν το είδωλό μου.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου φορούσα ρούχα που δεν μου άρεσαν, απλά μου έκαναν. Ρούχα που στη στιγμή θα γέμιζαν γουλίτσες, εμετό, κρέμα.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου έπεφτα στο κρεβάτι και όταν εκείνος με πλησίαζε, έκανα ότι κοιμόμουν. Θέλει να κάνει έρωτα με την χοντρή, σκεφτόμουν, γιατί είναι καλός όχι γιατί με θέλει.
Μια μητέρα είχε γεννηθεί και μια γυναίκα είχε πεθάνει.
Τα παιδιά, ναι, τα λάτρευα! Τους είχα δοθεί αποκλειστικά. Είχα αφήσει τη δουλειά μου που αγαπούσα για να έχω χρόνο για τη φροντίδα τους.
Άφησα την καριέρα μου και έγινα μαμά και νοικοκυρά.
Υποτίθεται νοικοκυρά γιατί δεν είχα καμία διάθεση να κάνω δουλειές. Έκανα απλά τα βασικά και δεν με ένοιαζε για τα υπόλοιπα.
Τα χρόνια περνούσαν, οι γόβες σκονίζονταν στα ράφια, πού να τρέξεις με γόβες με δύο παιδιά, τα κιλά αντί να φεύγουν αυξάνονταν.
Και εκείνος ήταν εκεί. Δίπλα μου. Κοντά μου. Και ακόμα δεν τον έβλεπα.
Η μοναδική μου ευτυχία ήταν τα παιδιά μου. Και τα κρουασάν βουτύρου.
Μέχρι που μια μέρα ο άντρας μου δεν γύρισε στο σπίτι τη συνηθισμένη ώρα. Έφτασε βράδυ και ακόμα να γυρίσει. Μεσάνυχτα και τίποτα.
Ανησύχησα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα πώς θα είναι η ζωή μου εάν τον έχανα. Ναι, σκέφτηκα εγωιστικά. Σκέφτηκα τον εαυτό μου.
Και τότε ξύπνησα. Τραντάχτηκα. Συνειδητοποίησα τι είχα κάνει.
Εκείνος γύρισε. Φυσικά μου είχε πει ότι θα έβγαιναν με την εταιρεία αλλά εγώ όπως φαινόταν ούτε τον έβλεπα ούτε τον άκουγα.
Εκείνο το βράδυ μιλήσαμε ανοιχτά. Μιλήσαμε μέχρι το πρωί. Ήταν σαν να είχα λείψει σε ένα μακρινό ταξίδι και να επέστρεψα.
Σαν να είδα και πάλι τη γυναίκα στον καθρέπτη.
Και αυτή τη φορά είδα μια πιο όμορφη γυναίκα. Πιο ζεστή, πιο τρυφερή, πιο ερωτική.
Και ερωτεύτηκα από την αρχή τον άντρα μου. Πόσο καιρό είχαμε χάσει!
Τον ευχαριστώ για την υπομονή του.
Αυτό το γράμμα είναι για εκείνον.
Τώρα τον αγαπώ και με αγαπώ ακόμα πιο πολύ!
Σοφία”